Cap., Par.

 1 IV, 2  |          potest noverit, cui vera voluptas erit voluptatum contemptio.~
 2 VII, 1 |        est, oro vos, cur separari voluptas a virtute non possit? videlicet,
 3 VII, 2 |                   Adice nunc quod voluptas etiam ad vitam turpissimam
 4 VII, 2 |        non eveniret si virtuti se voluptas inmiscuisset, qua virtus
 5 VII, 3 |            invictum infatigabile: voluptas humile servile, inbecillum
 6 VII, 4 |       quicquam mutavit optima. At voluptas tunc cum maxime delectat
 7 VIII, 1|         quod tam bonis quam malis voluptas inest nec minus turpes dedecus
 8 VIII, 1|  voluntatis non dux sed comes sit voluptas. Natura enim duce utendum
 9 IX, 2  | propositum, hoc supervenit -- sic voluptas non est merces nec causa
10 XI, 1  |          quem quicquam est, nedum voluptas. Atqui ab hac occupatus
11 XI, 1  |      adversario victus? 'Quidquid voluptas suaserit faciet.' Age, non
12 XII, 4 |         voluptatem. Nec aestimant voluptas illa Epicuri -- ita enim
13 XIII, 1|       propius accesseris tristia; voluptas enim illa ad parvum et exile
14 XIII, 5|           erit omne vestigium. Et voluptas nocet nimia: in virtute
15 XIII, 5|       virtus antecedat, comitetur voluptas et circa corpus ut umbra
16 XIV, 1 |        ipsi voluptatem, sed ipsos voluptas habet, cuius aut inopia