Cap., Par.

 1 IV, 2  |              itaque erit, si dixero 'summum bonum est animus fortuita
 2 VII, 1 |               Vident et in iliis qui summum bonum dixerunt quam turpi
 3 VII, 4 |                                      Summum bonum inmortale est, nescit
 4 VIII, 5|             ut ita dicam, concinuit, summum bonum tetigit.~6.
 5 VIII, 6|          audaciter licet profitearis summum bonum esse animi concordiam;
 6 IX, 3  |                                      Summum bonum in ipso iudicio est
 7 IX, 3  |              cinxit, consummatum est summum bonum nec quicquam amplius
 8 IX, 4  |           quaeris enim aliquid supra summum. Interrogas quid petam ex
 9 IX, 4  |          magnum est? Cum tibi dicam 'summum bonum est infragilis animi
10  X, 3  |          frueris, ego utor; tu illam summum bonum putas, ego nec bonum;
11 XI, 2  |           Non vides iterum quale sit summum bonum cui custode opus est
12 XV, 1  | voluptatemque confundi et ita effici summum bonum ut idem et honestum
13 XV, 1  |        potest esse nisi honestum nec summum bonum habebit sinceritatem
14 XV, 2  |          ista bona, sed consequentia summum bonum, non consummantia.~
15 XV, 5  |                            Illo ergo summum bonum escendat unde nulla
16 XXII, 5|        aliquem locum habent, apud te summum; ad postremum divitiae meae