|
1.
'Dissimulas' inquit 'quid a me dicatur; ego enim nego
quemquam posse iucunde vivere nisi simul et honeste vivit, quod non potest
mutis contingere animalibus nec bonum suum cibo metientibus. Clare,
inquam, ac palam testor hanc vitam quam ego iucundam voco non nisi adiecta virtute
contingere.'
2. Atqui quis ignorat
plenissimos esse voluptatibus vestris stultissimos quosque et nequitiam
abundare iucundis animumque ipsum genera voluptatis prava et multa suggerere?
-- in primis insolentiam et nimiam aestimationem sui tumoremque elatum super
ceteros et amorem rerum suarum caecum et inprovidum et ex minimis ac puerilibus
causis exultationem, iam dicacitatem ac superbiam contumeliis gaudentem,
desidiam dissolutionemque segnis animi, deliciis fluentis, indormientis sibi.
3.
Haec omnia virtus discutit et aurem pervellit et voluptates
aestimat antequam admittat nec quas probavit magni pendit utique enim admittit
nec usu earum sed temperantia laeta est. Temperantia autem, cum voluptates
minuat, summi boni iniuria est. Tu voluptatem complecteris, ego compesco; tu voluptate
frueris, ego utor; tu illam summum bonum putas, ego nec bonum; tu omnia voluptatis
causa facis, ego nihil.
|