|
1.
'Male' inquit 'illis erit, quia multa intervenient quae
perturbent animum et opiniones inter se contrariae mentem inquietabunt.' Quod
ita esse concedo; sed nihilominus illi ipsi stulti et inaequales et sub ictu
paenitentiae positi magnas percipient voluptates, ut fatendum sit tam longe tum
illos ab omni molestia abesse quam a bona mente et, quod plerisque contingit,
hilarem insaniam insanire ac per risum furere.
2. At
contra sapientium remissae voluptates et modestae ac paene languidae sunt
compressaeque et vix notabiles, ut quae neque accersitae veniant nec, quamvis
per se accesserint, in honore sint neque ullo gaudio percipientium exceptae;
miscent enim illas et interponunt vitae ut ludum iocumque inter seria.
3.
Desinant ergo inconvenientia iungere et virtuti voluptatem
inplicare, per quod vitium pessimis quibusque adulantur. Ille effusus in voluptates,
ructabundus semper atque ebrius, quia scit se cum voluptate vivere, credit et
cum virtute (audit enim voluptatem separari a virtute non posse); deinde vitiis
suis sapientiam inscribit et abscondenda profitetur.
4. Itaque
non ab Epicuro inpulsi luxuriantur, sed vitiis dediti luxuriam suam in
philosophiae sinu abscondunt et eo concurrunt ubi audiant laudari voluptatem. Nec
aestimant voluptas illa Epicuri -- ita enim mehercules sentio - quam sobria ac
sicca sit, sed ad nomen ipsum advolant quaerentes libidinibus suis patrocinium
aliquod ac velamentum.
5. Itaque
quod unum habebant in malis bonum perdunt, peccandi verecundiam; laudant enim
ea quibus erubescebant et vitio gloriantur; ideoque ne resurgere quidem
adulescentiae licet, cum honestus turpi desidiae titulus accessit. Hoc est cur
ista voluptatis laudatio perniciosa sit, quia honesta praecepta intra latent,
quod corrumpit apparet.
|