Lib., Cap., Par.

1  I,  3,  1|    hanc virtutem perducatur animus, quomodo confirmet eam et
2  I,  5,  1|     quod adhuc colligit, tu animus rei publicae tuae es, illa
3  I,  5,  5|      Magnam fortunam magnus animus decet, qui, nisi se ad illam
4  I, 17,  2|  curet: idem in iis, quorum animus adfectus est, facere debebit
5  I, 19,  4|     hominum moderatior esse animus debeat, quanto vehementius
6  I, 24,  2| Natura contumax est humanus animus et in contrarium atque arduum
7  I, 25,  1| ulli salutaris sit, ut iste animus ferox, insatiabile gentium
8 II,  2,  1|     languore demissa, prout animus eorum vivit aut marcet.
9 II,  5,  4|   aeque hominem quam magnus animus decet; non potest autem