|
1.
Scio a praeceptis incipere omnis qui monere
aliquem volunt, in exemplis desinere. Mutari hunc interim morem expedit; aliter
enim cum alio agendum est: quosdam ratio ducit, quibusdam nomina clara
opponenda sunt et auctoritas quae liberum non relinquat animum ad speciosa
stupentibus.
2.
Duo tibi ponam ante oculos maxima et sexus et
saeculi tui exempla: alterius feminae quae se tradidit ferendam dolori,
alterius quae pari adfecta casu, maiore damno, non tamen dedit longum in se
malis suis dominium, sed cito animum in sedem suam reposuit.
3.
Octavia et Livia, altera soror Augusti, altera
uxor, amiserunt filios iuvenes, utraque spe futuri principis certa: Octavia
Marcellum, cui et avunculus et socer incumbere coeperat, in quem onus imperii
reclinare, adulescentem animo alacrem, ingenio potentem, sed frugalitatis
continentiaeque in illis aut annis aut opibus non mediocriter admirandae, patientem
laborum, voluptatibus alienum, quantumcumque inponere illi avunculus et, ut ita
dicam, inaedificare voluisset laturum; bene legerat nulli cessura ponderi
fundamenta.
4.
Nullum finem per omne vitae suae tempus flendi
gemendique fecit nec ullas admisit voles salutare aliquid adferentis, ne
avocari quidem se passa est; intenta in unam rem et toto animo adfixa, talis
per omnem vitam fuit qualis in funere, non dico non [est] ausa consurgere, sed
adlevari recusans, secundam orbitatem iudicans lacrimas mittere.
5.
Nullam habere imaginem filii carissimi voluit,
nullam sibi de illo fieri mentionem. Oderat omnes matres et in Liviam maxime furebat, quia videbatur ad illius
filium transisse sibi promissa felicitas. Tenebris et solitudini
familiarissima, ne ad fratrem quidem respiciens, carmina celebrandae Marcelli
memoriae composita aliosque studiorum honores reiecit et aures suas adversus
omne solacium clusit. A sollemnibus officiis seducta et ipsam magnitudinis
fraternae nimis circumlucentem fortunam exosa defodit se et abdidit.
Adsidentibus liberis, nepotibus lugubrem vestem non deposuit, non sine
contumelia omnium suorum, quibus salvis orba sibi videbatur.
|