|
1.
Ne nimis admiretur Graecia illum patrem qui in ipso sacrificio nuntiata
filii morte tibicinem tantum tacere iussit et coronam capiti detraxit, cetera
rite perfecit, Pulvillus effecit pontifex, cui postem tenenti et Capitolium
dedicanti mors filii nuntiata est. Quam ille exaudisse dissimulavit et
sollemnia pontificii carminis verba concepit gemitu non interrumpente
precationem et ad filii sui nomen Iove propitiato.
2.
Putasne
eius luctus aliquem finem esse debere, cuius primus dies et primus impetus ab
altaribus publicis et fausta nuncupatione non abduxit patrem? Dignus mehercules
fuit memorabili dedicatione, dignus amplissimo sacerdotio, qui colere deos ne
iratos quidem destitit. Idem tamen, ut redit domum, et inplevit oculos et
aliquas voles flebiles misit; sed peractis quae mos erat praestare defunctis ad
Capitolinum illum redit vultum.
3.
Paulus circa illos nobilissimi triumphi dies quo
vinctum ante currum egit Persen [incliti regis nomen] duos filios in adoptionem
dedit, <duos> quos sibi servaverat extulit. Quales retentos putas, cum inter commodatos Scipio
fuisset? Non sine motu vacuum Pauli currum populus Romanus aspexit. Contionatus
est tamen et egit dis gratias quod compos voi factus esset; precatum enim se
ut, si quid ob ingentem victoriam invidiae dandum esset, id suo potius quam
publico damno solveretur.
4.
Vides
quam magno animo tulerit? orbitati suae gratulatus est. Et quem magis poterat
permovere tanta mutatio? solacia simul atque auxilia perdidit. Non
contigit tamen tristem Paulum Persi videre.
|