|
1.
Proinde non est quod ad sepulcrum fili tui curras; pessima eius et ipsi
molestissima istic iacent, ossa cineresque, non magis illius partes quam vestes
aliaque tegimenta corporum. Integer ille nihilque in terris relinquens sui
fugit et totus excessit; paulumque supra nos commoratus, dum expurgatur et
inhaerentia vitia situmque omnem mortalis aevi excutit, deinde ad excelsa
sublatus inter felices currit animas. Excepit illum coetus sacer, Scipiones Catonesque, interque contemptores
vitae et veneficio liberos parens tuus, Marcia.
2.
Ille
nepotem suum -- quamquam illic omnibus omne cognatum est -- applicat sibi nova
luce gaudentem et vicinorum siderum meatus docet, nec ex coniectura sed omnium
ex vero peritus in arcana naturae libens ducit; utque ignotarum urbium
monstrator hospiti gratus est, ita sciscitanti caelestium causas domesticus
interpres. Et in profunda terrarum permittere aciem iubet; iuvat enim ex
alto relicta respicere.
3.
Sic itaque te, Marcia, gere, tamquam sub oculis
patris filique posita, non illorum, quos noveras, sed tanto excelsiorum et in
summo locatorum. Erubesce quicquam humile aut volgare cogitare et mutatos in
melius tuos flere! Aeternarum rerum per libera et vasta spatia dimissi sunt;
non illos interfusa maria discludunt nec altitudo montium aut inviae valles aut
incertarum vada Syrtium: omnia ibi plana et ex facili mobiles et expediti et in
vicem pervii sunt intermixtique sideribus.
|