Lib.  Carm. Ver.

 1  1,    5,   33|                      vix duo tresve mihi de tot superestis
 2  2,    1,   82|                      Vix tunc ipse mihi non inimicus
 3  2,    1,  192|       Danuvii mediis vix prohibentur aquis; ~
 4  3,    1,   22| qui mihi monstraret, vix fuit unus, iter. ~
 5  3,    3,   22|                      vix instillato restituenda mero, ~
 6  3,    4,   17|  Qui cadit in plano (vix hoc tamen evenit ipsum) ~
 7  3,    4,   42|              et mala vix ulla parte levanda levas. ~
 8  3,   4b,    4|                      vix satis et noti nomina pauca
 9  3,    5,   10|  quod veterum misero vix duo tresve mihi. ~
10  3,   10,   35|                      Vix equidem credar, sed, cum
11  4,    2,   70|   qui narret cupido, vix erit, ista mihi. ~
12  4,    4,   42|             vulnera: vix illis proderit ipsa quies.~
13  4,    6,   37|           nos quoque vix ferimus (tulimus patientius
14  4,    6,   42|                      vix habeo tenuem, quae tegat
15  5,    5,   54|     forsitan Evadnen vix sua nosset humus. ~
16  5,    7,   45|        sive homines, vix sunt homines hoc nomine
17  5,    7,   58|                      vix subeunt ipsi verba Latina
18  5,    9,   26|     nominet invitum, vix mea Musa tenet. ~
19  5,   10,   20|  advolat, et praedam vix bene visus agit. ~
20  5,   10,   27|                      Vix ope castelli defendimur;