VIII. Fabio Maximo

Quae tibi quaerebam memorem testantia curam
dona Tomitanus mittere posset ager.
Dignus es argento, fulvo quoque dignior auro,
sed te, cum donas, ista iuvare solent.
Nec tamen haec loca sunt ullo pretiosa metallo:
hostis ab agricola vix sinit illa fodi.
Purpura saepe tuos fulgens praetexit amictus,
sed non Sarmatico tingitur illa mari.
Vellera dura ferunt pecudes et Palladis uti
arte Tomitanae non didicere nurus.
Femina pro lana Cerealia munera frangit
subpositoque gravem vertice portat aquam.
Non hic pampineis amicitur vitibus ulmus,
nulla premunt ramos pondere poma suos.
Tristia deformes pariunt absinthia campi
terraque de fructu quam sit amara docet.
Nil igitur tota Ponti regione Sinistri
quod mea sedulitas mittere posset erat.
Clausa tamen misi Scythica tibi tela pharetra:
hoste, precor, fiant illa cruenta tuo.
Hos habet haec calamos, hos haec habet ora libellos,
haec viget in nostris, Maxime, Musa locis!
Quae quamquam misisse pudet, quia parva videntur,
tu tamen haec, quaeso, consule missa boni!