Lib.  Ver.

 1  1,     1|          nova fert animus mutatas dicere formas~
 2  2,   302|               ulterius potuit nec dicere plura suumque~
 3  2,   488|    ingratumque Iovem, nequeat cum dicere, sentit.~
 4  4,   168|                                   dicere Leuconoe: vocem tenuere
 5  4,   400|           nec tenebras nec possis dicere lucem,~
 6  5,   209|                                   dicere: bis centum restabant corpora
 7  5,   345|     canenda mihi est. utinam modo dicere possim~
 8  5,   464|                                   dicere longa mora est; quaerenti
 9  5,   468|                                   dicere non aderant, nec, quo loqueretur,
10  6,   367|            supplicat indignis nec dicere sustinet ultra~
11  7,   818|                                   dicere sim solitus, «tu me reficisque
12  8,   320|          erat cultu, facies, quam dicere vere~
13  8,   326|                                   dicere: maius opus magni certaminis
14  9,   288|          erat, ut posses auctorem dicere tecti~
15 10,   276|                                   dicere, Pygmalion «similis mea»
16 10,   430|                                   dicere, conticuit promissaque numine
17 10,   562|         fuit; superabat enim. nec dicere posses,~
18 12,   293|       tibi est?» Evagrus ait, nec dicere Rhoetus~
19 13,    10|        pugnare manu, sed nec mihi dicere promptum,~
20 13,    95|            Quodsi vera licet mihi dicere, quaeritur istis~
21 13,   672| perdiderint, potui scire aut nunc dicere possum;~
22 13,   823|          forte roges, possim tibi dicere, quot sint:~
23 14,   841|        namque mihi nec, quae sis, dicere promptum est,~
24 15,   435|     inmensi caput orbis erit! sic dicere vates~
25 15,   647|       finiat Ausoniae: certas ita dicere sortes.~