|
"Utilius homini nil
est quam recte loqui."
Probanda cunctis est quidem sententia;
sed ad perniciem solet agi sinceritas,
[ubi veritate plus valet mendacium.]
Duo homines, unus fallax et alter verax, iter simul agebant. Et cum ambularent,
venerunt in provinciam simiarum. Quos ut vidit una ex multitudine simiarum,
ipse qui prior esse videbatur, iussit eos teneri, ut interrogaret quid de illo
homines dicerent. Iussitque omnes sibi
similes adstare ante se ordine longo, dextra laevaque, et sibi sedile parari;
sicut viderat imperatorem aliquando, taliter sibi adstare fecit. Iubentur
homines adduci in medio. Ait maior: "Quis sum ego?" Fallax dixit:
"Tu es imperator." Iterum interrogat: "Et isti quos vides ante
me stare?"Respondit: "Hi sunt comites tui, primicerii, campidoctores,
militares officii." Et quia mendacio laudatus est cum turba sua, iubet illum
munerari, et quia adulatus est, omnes illos fefellit. Verax autem apud se
cogitabar: "Si iste mendax, qui omnia mentitur, sic accepit, si verum
dixero, magis munerabor." Tunc ait maior simia: "Dic et tu, quis sum
ego, et hi quos ante me vides?" At ille, qui semper veritatem amabat et
loqui consueverat, respondit: "Tu es vere simia, et omnes hi similes tui
simiae semper sunt." Iubentur continuo lacerari dentibus et unguibus, eo
quod verum dixisset.
Malis hominibus, qui fallaciam et malitiam amant, honestatem et veritatem
lacerant.
|