|
Tacere [ubi] tormentum,
[par] poenast loqui.
Cum
se ferarum regem fecisset leo,
et aequitatis vellet famam consequi,
a pristina deflexit consuetudine,
atque inter illas tenui contentus cibo
sancta incorrupta iura reddebat fide.
Postquam labare coepit paenitentia, et
mutare non posset naturam, coepit aliquos ducere in secretum et fallacia
quaerere si ei os puteret. Illos qui dicebant "putet," et qui dicebant
"non putet," omnes tamen laniabat, ita ut saturaretur sanguine. Cum
multis hoc fecisset, postea simium interrogabat si putorem haberet in ore. Ille
quasi cinnamomum dixit fragrare et quasi deorum altaria. Leo erubuit
laudatorem, sed, ut deciperet, mutavit fidem et quaesivit fraudem, atque
languere se simulabat. Continuo venerunt medici; qui, ut venas serunt ei sumere
cibum aliquem qui levis esset et tolleret fastidium pro digestione, ut regibus
omnia licent. "Ignota est" inquit "mihi caro simii; vellem illam
probare." Ut est locutus, statim necatur beniloquus simius, ut eius carnem
cito escam sumeret.
[Una enim est poena loquentis et no loquentis).]
|