|
Quantum valerent
inter homines litterae
dixi superius; quantus nunc illis honos
a superis sit tributus tradam memoriae.
Simonides idem ille de quo rettuli,
victori laudem cuidam pyctae ut scriberet
certo conductus pretio, secretum petit.
Exigua cum frenaret materia impetum,
usus poetae more est et licentia
atque interposuit gemina Ledae sidera,
auctoritatem similis referens gloriae.
Opus adprobavit; sed mercedis tertiam
accepit partem. Cum relicuas posceret:
"Illi" inquit "reddent quorum sunt laudis duae.
Verum, ut ne irate te dimissum sentiant,
ad cenam mihi promitte; cognatos volo
hodie invitare, quorum es in numero mihi."
Fraudatus
quamvis et dolens iniuria,
ne male dimissus gratiam corrumperet,
promisit. Rediit hora dicta, recubuit.
Splendebat hilare poculis convivium,
magno apparatu laeta resonabat domus,
repente duo cum iuvenes, sparsi pulvere,
sudore multo diffluentes, corpore
humanam supra formam, cuidam servolo
mandant ut ad se provocet Simonidem;
illius interesse ne faciat moram.
Homo perturbatus excitat Simonidem.
Unum promorat vix pedem triclinio,
ruina camarae subito oppressit ceteros;
nec ulli iuvenes sunt reperti ad ianuam.
Ut est vulgatus ordo narratae rei
omnes scierunt numinum praesentiam
vati dedisse vitam mercedis loco.
|