|
Credo ego vos, iudices, mirari, quid sit, quod,
cum tot summi oratores hominesque nobilissimi sedeant, ego potissimum
surrexerim, is, qui neque aetate neque ingenio neque auctoritate sim cum his,
qui sedeant, comparandus. Omnes hi, quos videtis adesse in hac causa, iniuriam
novo scelere conflatam putant oportere defendi, defendere ipsi propter
iniquitatem temporum non audent. Ita fit, ut adsint propterea, quod officium
sequuntur, taceant autem idcirco, quia periculum vitant.
Quid ergo? Audacissimus ego ex omnibus? Minime. An tanto officiosior quam ceteri?
Ne istius
quidem laudis ita sum cupidus, ut aliis eam praereptam velim. Quae me igitur
res praeter ceteros impulit, ut causam Sex. Rosci reciperem? Quia, si qui
istorum dixisset, quos videtis adesse, in quibus summa auctoritas est atque
amplitudo, si verbum de re publica fecisset, id, quod in hac causa fieri
necesse est, multo plura dixisse, quam dixisset, putaretur.
Ego autem si omnia, quae dicenda sunt,
libere dixero, nequaquam tamen similiter oratio mea exire atque in volgus
emanare poterit. Deinde quod ceterorum neque dictum obscurum potest esse
propter nobilitatem et amplitudinem neque temere dicto concedi propter aetatem
et prudentiam. Ego si quid liberius dixero, vel occultum esse propterea, quod
nondum ad rem publicam accessi, vel ignosci adulescentiae meae poterit; tametsi
non modo ignoscendi ratio verum etiam cognoscendi consuetudo iam de civitate
sublata est.
Accedit iIla quoque causa, quod a ceteris forsitan ita petitum sit, ut
dicerent, ut utrumvis salvo officio se facere posse arbitrarentur; a me autem
ei contenderunt, qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum
possunt, quorum ego nec benivolentiam erga me ignorare nec auctoritatem
aspernari nec voluntatem neglegere debebam.
|