|
Etenim, quoniam fidem magistri cognostis,
cognoscite nunc discipuli aequitatem. Dixi iam antea saepe numero postulatos
esse ab istis duos servos in quaestionem. Tu semper, T. Rosci, recusasti. Quaero abs te: Eine qui
postulabant indigni erant qui impetrarent, an is te non commovebat pro quo
postulabant, an res ipsa tibi iniqua videbatur? Postulabant homines nobilissimi
atque integerrimi nostrae civitatis quos iam antea nominavi; qui ita vixerunt
talesque a populo Romano putantur ut quicquid dicerent nemo esset qui non
aequum putaret. Postulabant autem pro
homine miserrimo atque infelicissimo qui vel ipse sese in cruciatum dari
cuperet, dum de patris morte quaereretur.
Res porro abs te eius modi postulabatur ut nihil interesset, utrum eam rem
recusares an de maleficio confiterere. Quae cum ita sint, quaero abs te quam ob
causam recusaris. Cum occiditur Sex. Roscius ibidem fuerunt. Servos ipsos, quod ad me
attinet, neque arguo neque purgo; quod a vobis oppugnari video ne in
quaestionem dentur, suspiciosum est; quod vero apud vos ipsos in honore tanto
sunt, profecto necesse est sciant aliquid, quod si dixerint perniciosum vobis
futurum sit. In dominos quaeri de servis iniquum est. At non quaeritur; Sex. enim
Roscius reus est; neque enim, cum de hoc quaeritur, in dominos quaeritur; vos
enim dominos esse dicitis. Cum Chrysogono
sunt. Ita credo; litteris eorum et urbanitate Chrysogonus ducitur ut inter suos
omnium deliciarum atque omnium artium puerulos ex tot elegantissimis familiis
lectos velit hos versari, homines paene operarios, ex Amerina disciplina patris
familiae rusticani.
Non ita est profecto, iudices; non est veri simile ut Chrysogonus horum
litteras adamarit aut humanitatem, non ut rei familiaris negotio diligentiam
cognorit eorum et fidem. Est quiddam quod occultatur; quod quo studiosius ab istis
opprimitur et absconditur, eo magis eminet et apparet.
|