|
In quem
hoc dicam quaeris, Eruci? Non in eum quem vis et putas; nam Sullam et oratio mea ab
initio et ipsius eximia virtus omni tempore purgavit. Ego haec omnia
Chrysogonum fecisse dico, ut ementiretur, ut malum civem Sex. Roscium fuisse
fingeret, ut eum apud adversarios occisum esse diceret, ut his de rebus a
legatis Amerinorum doceri L. Sullam passus non sit. Denique etiam illud
suspicor, omnino haec bona non venisse; id quod postea, si per vos, iudices,
licitum erit, aperietur.
Opinor enim esse in lege quam ad diem proscriptiones venditionesque fiant,
nimirum Kalendas Iunias. Aliquot post mensis et homo occisus est et bona
venisse dicuntur. Profecto aut haec bona in tabulas publicas nulla redierunt
nosque ab isto nebulone facetius eludimur quam putamus, aut, si redierunt,
tabulae publicae corruptae aliqua ratione sunt; nam lege quidem bona venire non
potuisse constat. Intellego me ante tempus, iudices, haec scrutari et prope modum
errare qui, cum capiti Sex. Rosci mederi deheam, reduviam curem. Non enim laborat de pecunia, non ullius rationem sui
commodi ducit; facile egestatem suam se laturum putat, si hac indigna
suspicione et ficto crimine liberatus sit.
Verum quaeso a vobis, iudices, ut haec pauca quae restant ita audiatis ut
partim me dicere pro me ipso putetis, partim pro Sex. Roscio. Quae enim mihi
indigna et intolerabilia videntur quaeque ad omnis, nisi providemus, arbitror
pertinere, ea pro me ipso ex animi mei sensu ac dolore pronuntio; quae ad huius
vitae casum causamque pertinent et quid hic pro se dici velit et qua condicione
contentus sit iam in extrema oratione nostra, iudices, audietis.
|