|
Verum si a Chrysogono, iudices, non
impetramus ut pecunia nostra contentus sit, vitam ne petat, si ille adduci non
potest ut, cum ademerit nobis omnia quae nostra erant propria, ne lucem quoque
hanc quae communis est eripere cupiat, si non satis habet avaritiam suam
pecunia explere, nisi etiam crudelitati sanguis praebitus sit, unum perfugium,
iudices, una spes reliqua est Sex. Roscio eadem quae rei publicae, vestra
pristina bonitas et misericordia. Quae si manet, salvi etiam nunc esse
possumus; sin ea crudelitas quae hoc tempore in re publica versata est vestros
quoque animos id quod fieri profecto non potest duriores acerbioresque reddit,
actum est, iudices; inter feras satius est aetatem degere quam in hac tanta
immanitate versari.
Ad eamne rem vos reservati estis, ad eamne rem delecti ut eos condemnaretis
quos sectores ac sicarii iugulare non potuissent? Solent hoc boni imperatores
facere cum proelium committunt, ut in eo loco quo fugam hostium fore
arbitrentur milites conlocent, in quos si qui ex acie fugerint de improviso
incidant. Nimirum
similiter arbitrantur isti bonorum emptores vos hic, talis viros, sedere qui
excipiatis eos qui de suis manibus effugerint. Di prohibeant, iudices, ne hoc
quod maiores consilium publicum vocari voluerunt praesidium sectorum
existimetur!
An vero, iudices, vos non intellegitis nihil aliud agi nisi ut proscriptorum
liberi quavis ratione tollantur, et eius rei initium in vestro iure iurando
atque in Sex. Rosci periculo quaeri?
Dubium est ad quem maleficium pertineat, cum videatis ex altera parte sectorem,
inimicum, sicarium eundemque accusatorem hoc tempore, ex altera parte egentem,
probatum suis filium, in quo non modo culpa nulla sed ne suspicio quidem potuit
consistere? Numquid hic aliud videtis obstare Roscio nisi quod patris bona
venierunt?
|