|
His de causis ego huic causae patronus
exstiti, non electus unus, qui maximo ingenio, sed relictus ex omnibus, qui
minimo periculo possem dicere, neque uti satis firmo praesidio defensus Sex.
Roscius, verum uti ne omnino desertus esset. Forsitan quaeratis, qui iste
terror sit et quae tanta formido, quae tot ac talis viros impediat, quo minus
pro capite et fortunis alterius, quem ad modum consuerunt, causam velint
dicere. Quod adhuc vos ignorare non mirum est propterea, quod consulto ab
accusatoribus eius rei, quae conflavit hoc iudicium, mentio facta non est.
Quae res ea
est? Bona patris huiusce Sex. Rosci, quae sunt sexagiens, quae de viro
fortissimo et clarissimo L. Sulla, quem honoris causa nomino, duobus milibus
nummum sese dicit emisse adulescens vel potentissimus hoc tempore nostrae
civitatis, L. Cornelius Chrysogonus. Is a vobis, iudices, hoc postulat, ut,
quoniam in alienam pecuniam tam plenam atque praeclaram nullo iure invaserit,
quoniamque ei pecuniae vita Sex. Rosci obstare atque officere videatur,
deleatis ex animo suo suspicionem omnem metumque tollatis; sese hoc incolumi
non arbitratur huius innocentis patrimonium tam amplum et copiosum posse
obtinere, damnato et eiecto sperat se posse, quod adeptus est per scelus, id
per luxuriam effundere atque consumere. Hunc sibi ex animo scrupulum, qui se
dies noctesque stimulat ac pungit, ut evellatis, postulat, ut ad hanc suam
praedam tam nefariam adiutores vos profiteamini.
Si vobis aequa et honesta postulatio
videtur, iudices, ego contra brevem postulationem adfero et, quo modo mihi
persuadeo, aliquanto aequiorem.
|