|
Sex. Roscius, pater huiusce, municeps
Amerinus fuit, cum genere et nobilitate et pecunia non modo sui municipi, verum
etiam eius vicinitatis facile primus, tum gratia atque hospitiis florens
hominum nobilissimorum. Nam cum Metellis, Serviliis, Scipionibus erat ei non
modo hospitium, verum etiam domesticus usus et consuetudo, quas, ut aequum est,
familias honestatis amplitudinisque gratia nomino. Itaque ex suis omnibus commodis
hoc solum filio reliquit; nam patrimonium domestici praedones vi ereptum
possident, fama et vita innocentis ab hospitibus amicisque paternis defenditur.
Hic cum omni tempore nobilitatis fautor fuisset, tum hoc tumultu proximo, cum
omnium nobilium dignitas et salus in discrimen veniret, praeter ceteros in ea
vicinitate eam partem causamque opera, studio, auctoritate defendit. Etenim
rectum putabat pro eorum honestate se pugnare, propter quos ipse honestissimus
inter suos numerabatur. Postea quam victoria constituta est ab armisque
recessimus, cum proscriberentur homines atque ex omni regione caperentur ei,
qui adversarii fuisse putabantur, erat ille Romae frequens atque in foro et in
ore omnium cotidie versabatur, magis ut exsultare victoria nobilitatis
videretur quam timere, ne quid ex ea calamitatis sibi accideret.
Erant ei veteres inimicitiae cum duobus Rosciis Amerinis, quorum alterum sedere
in accusatorum subselliis video, alterum tria huiusce praedia possidere audio;
quas inimicitias si tam cavere potuisset, quam metuere solebat, viveret. Neque
enim, iudices, iniuria metuebat. Nam duo isti sunt T. Roscii, quorum alteri
Capitoni cognomen est, iste, qui adest, Magnus vocatur, homines eius modi:
Alter plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper
se ad eum lanistam contulit, quique ante hanc pugnam tiro esset quod sciam,
facile ipsum magistrum scelere audaciaque superavit.
|