|
Quod hic simul atque sensit, de amicorum
cognatorumque sententia Romam confugit et sese ad Caeciliam, Nepotis sororem,
Baliarici filiam, quam honoris causa nomino, contulit, qua pater usus erat
plurimum; in qua muliere, iudices, etiam nunc, id quod omnes semper
existimaverunt, quasi exempli causa vestigia antiqui offici remanent. Ea Sex.
Roscium inopem, eiectum domo atque expulsum ex suis bonis, fugientem latronum
tela et minas recepit domum hospitique oppresso iam desperatoque ab omnibus
opitulata est. Eius virtute, fide, diligentia factum est, ut hic potius vivus
in reos quam occisus in proscriptos referretur.
Nam postquam isti intellexerunt summa diligentia vitam Sex. Rosci custodiri
neque sibi ullam caedis faciendae potestatem dari, consilium ceperunt plenum sceleris
et audaciae, ut nomen huius de parricidio deferrent, ut ad eam rem aliquem
accusatorem veterem compararent, qui de ea re posset dicere aliquid, in qua re
nulla subesset suspicio, denique ut, quoniam crimine non poterant, tempore ipso
pugnarent. Ita loqui homines: Quod iudicia tam diu facta non essent, condemnari
eum oportere, qui primus in iudicium adductus esset; huic autem patronos
propter Chrysogoni gratiam defuturos; de bonorum venditione et de ista
societate verbum esse facturum neminem; ipso nomine parricidi et atrocitate
criminis fore, ut hic nullo negotio tolleretur, cum ab nullo defensus esset.
Hoc consilio atque adeo hac amentia impulsi, quem ipsi, cum cuperent, non
potuerunt occidere, eum iugulandum vobis tradiderunt.
|