|
Tres sunt res, quantum ego existimare possum,
quae obstent hoc tempore Sex. Roscio, crimen adversariorum et audacia et
potentia. Criminis confictionem accusator Erucius suscepit, audaciae partis
Roscii sibi poposcerunt, Chrysogonus autem, is qui plurimum potest, potentia
pugnat. De hisce omnibus rebus me dicere oportere intellego. Quid igitur est?
Non eodem modo de omnibus, ideo quod prima illa res ad meum officium pertinet,
duas autem reliquas vobis populus Romanus imposuit; ego crimen oportet diluam,
vos et audaciae resistere et hominum eius modi perniciosam atque intolerandam
potentiam primo quoque tempore exstinguere atque opprimere debetis.
Occidisse
patrem Sex. Roscius arguitur. Scelestum,
di immortales, ac nefarium facinus atque eius modi, quo uno maleficio scelera
omnia complexa esse videantur! Etenim si, id quod praeclare a sapientibus
dicitur, voltu saepe laeditur pietas, quod supplicium satis acre reperietur in
eum, qui mortem obtulerit parenti? Pro quo mori ipsum, si res postularet, iura
divina atque humana cogebant.
In hoc tanto, tam atroci, tam singulari maleficio, quod ita raro exstitit, ut,
si quando auditum sit, portenti ac prodigi simile numeretur, quibus tandem tu,
C. Eruci, argumentis accusatorem censes uti oportere? Nonne et audaciam eius,
qui in crimen vocetur, singularem ostendere et mores feros immanemque naturam
et vitam vitiis flagitiisque omnibus deditam, et denique omnia ad perniciem
profligata atque perdita? Quorum tu nihil in Sex. Roscium ne obiciendi quidem
causa contulisti.
|