Cap.

 1 1 |     communi ambitionis invidia tum singulari Autroni odio everteretur,
 2 3 |  vehementem et acrem quam mihi tum tempus et res publica imposuit
 3 4 |       eximium in rem publicam, tum propter summam familiaritatem
 4 4 |     patrem tuum cum communibus tum praecipuis patris tui periculis
 5 4 |         quibus ipsis periculum tum conflari putabatur, qui
 6 6 |    memoria refricare coeperat, tum denique ei resistebam, neque
 7 7 |      regnum, sed repressum. An tum in tanto imperio, tanta
 8 13| essentne eadem voluntate. Quid tum Cassius? Si respondisset
 9 13|   antea: ne si argueret quidem tum denique, cum esset interrogatus,
10 14|       vos profecto animum meum tum conservandae patriae cupiditate
11 14|       posse, C. Cosconium, qui tum erat praetor, M. Messalam,
12 14|      praetor, M. Messalam, qui tum praeturam petebat, P. Nigidium,
13 16|        aetas, amicitia nostra, tum nondum statuo te virium
14 17|     dissimilis illa contentio. Tum adflicto P. Sulla consulatus
15 17|      campo in foro vinceretis; tum qui contra vos pro huius
16 18|    facere voluerunt, Autronium tum in campo vidimus -- sed
17 18|        nos? ego vidi; vos enim tum, iudices, nihil laborabatis
18 18|       firmo amicorum Catilinae tum et Autroni copias et conatum
19 18|        Num quis est igitur qui tum dicat in campum aspirasse
20 18|    aspirasse Sullam? Atqui, si tum se cum Catilina societate
21 18|        fuit atque acerbissima. Tum Catilinae dies exeundi,
22 18|        Catilinae dies exeundi, tum ceteris manendi condicio,
23 18|      ceteris manendi condicio, tum discriptio totam per urbem
24 18|    incendiorum constituta est; tum tuus pater, Corneli, id
25 20|       deinde est profectus non tum primum sed cum in isdem
26 20|    Mauretaniae rege contracta. Tum autem, illo profecto, Sulla
27 23|        vim quid ageretur, quis tum nostrum Sullam aut Caecilium
28 23|     importunissimo cum honoris tum etiam calamitatis socio
29 28|      natura cuiusque cum animi tum corporis, regit quaesitor,
30 29|      illumque laudarunt. Nulla tum patebat, nulla erat cognita
31 31|    misericordia civium adducti tum fuimus tam vehementes quam
32 33|    impetrare causa ipsa debet, tum est vestri animi atque virtutis