|
Sed tamen te a me pro magnis causis nostrae necessitudinis monendum esse
etiam atque etiam puto. Non possunt omnes esse patricii; si verum quaeris, ne
curant quidem; nec se aequales tui propter istam causam abs te anteiri putant.
Ac si tibi nos peregrini videmur, quorum iam et nomen et honos inveteravit et
urbi huic et hominum famae ac sermonibus, quam tibi illos competitores tuos
peregrinos videri necesse erit qui iam ex tota Italia delecti tecum de honore
ac de omni dignitate contendent! Quorum cave tu quemquam peregrinum appelles,
ne peregrinorum suffragiis obruare. Qui si attulerint nervos et industriam,
mihi crede, excutient tibi istam verborum iactationem et te ex somno saepe
excitabunt nec patientur se abs te, nisi virtute vincentur, honore superari.
Ac si, iudices, ceteris patriciis me et vos peregrinos videri oporteret, a
Torquato tamen hoc vitium sileretur; est enim ipse a materno genere
municipalis, honestissimi ac nobilissimi generis, sed tamen Asculani. Aut
igitur doceat Picentis solos non esse peregrinos aut gaudeat suo generi me meum
non anteponere. Qua re neque tu me peregrinum posthac dixeris, ne gravius
refutere, neque regem, ne derideare. Nisi forte regium tibi videtur ita vivere
ut non modo homini nemini sed ne cupiditati quidem ulli servias, contemnere
omnis libidines, non auri, non argenti, non ceterarum rerum indigere, in senatu
sentire libere, populi utilitati magis consulere quam voluntati, nemini cedere,
multis obsistere. Si hoc putas esse regium, regem me esse confiteor; sin te
potentia mea, si dominatio, si denique aliquod dictum adrogans aut superbum
movet, quin tu id potius profers quam verbi invidiam contumeliamque maledicti?
|