|
Ego, tantis a me beneficiis in re publica positis, si nullum aliud mihi
praemium ab senatu populoque Romano nisi honestum otium postularem, quis non
concederet? <Ceteri> sibi haberent honores, sibi imperia, sibi
provincias, sibi triumphos, sibi alia praeclarae laudis insignia; mihi liceret
eius urbis quam conservassem conspectu tranquillo animo et quieto frui. Quid si
hoc non postulo? si ille labor meus pristinus, si sollicitudo, si officia, si
operae, si vigiliae deserviunt amicis, praesto sunt omnibus; si neque amici in
foro requirunt studium meum neque res publica in curia; si me non modo non
rerum gestarum vacatio sed neque honoris neque aetatis excusatio vindicat a
labore; si voluntas mea, si industria, si domus, si animus, si aures patent
omnibus; si mihi ne ad ea quidem quae pro salute omnium gessi recordanda et
cogitanda quicquam relinquitur temporis: tamen hoc regnum appellabitur, cuius
vicarius qui velit esse inveniri nemo potest?
Longe abest a me regni suspicio; si quaeris qui sint Romae regnum occupare
conati, ut ne replices annalium memoriam, ex domesticis imaginibus invenies.
Res enim gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos spiritus
attulerunt. Quibus de rebus tam claris, tam immortalibus, iudices, hoc possum
dicere, me qui ex summis periculis eripuerim urbem hanc et vitam omnium civium
satis adeptum fore, si ex hoc tanto in omnis mortalis beneficio nullum in me
periculum redundarit.
Etenim in qua civitate res tantas gesserim memini, in qua urbe verser
intellego. Plenum forum est eorum hominum quos ego a vestris cervicibus depuli,
iudices, a meis non removi. Nisi vero paucos fuisse arbitramini qui conari aut
sperare possent se tantum imperium posse delere. Horum ego faces eripere de
manibus et gladios extorquere potui, sicuti feci, voluntates vero consceleratas
ac nefarias nec sanare potui nec tollere. Qua re non sum nescius quanto
periculo vivam in tanta multitudine improborum, cum mihi uni cum omnibus
improbis aeternum videam bellum esse susceptum.
|