|
Hoc tempore, cum arderet acerrime coniuratio, cum Catilina egrederetur ad
exercitum, Lentulus in urbe relinqueretur, Cassius incendiis, Cethegus caedi
praeponeretur, Autronio ut occuparet Etruriam praescriberetur, cum omnia
ornarentur, instruerentur, pararentur, ubi fuit Sulla, Corneli? num Romae? Immo
longe afuit. Num in eis regionibus quo se Catilina inferebat? Multo etiam
longius. Num in agro Camerti, Piceno, Gallico, quas in oras maxime quasi morbus
quidam illius furoris pervaserat? Nihil vero minus. Fuit enim, ut iam ante
dixi, Neapoli, fuit in ea parte Italiae quae maxime ista suspicione caruit.
Quid ergo indicat aut quid adfert aut ipse Cornelius aut vos qui haec ab illo
mandata defertis? Gladiatores emptos esse Fausti simulatione ad caedem ac
tumultum? Ita prorsus; interpositi sunt gladiatores. Quos testamento patris
deberi videmus. Adrepta est familia.
Quae si esset praetermissa, posset alia familia Fausti munus praebere. Utinam
quidem haec ipsa non modo iniquorum invidiae sed aequorum exspectationi satis
facere posset! Properatum vehementer
est, cum longe tempus muneris abesset. Quasi vero tempus dandi muneris
non valde appropinquaret. Nec opinante Fausto, cum is neque sciret neque
vellet, familia est comparata.
At litterae sunt Fausti, per quas ille precibus a P. Sulla petit ut emat
gladiatores et ut hos ipsos emat, neque solum ad Sullam missae sed ad L.
Caesarem, Q. Pompeium, C. Memmium, quorum de sententia tota res gesta est. At
praefuit familiae Cornelius, <libertus eius>. Iam si in paranda familia nulla
suspicio est, quis praefuerit nihil ad rem pertinet; sed tamen munere servili
obtulit se ad ferramenta prospicienda, praefuit vero numquam, eaque res omni
tempore per Bellum, Fausti libertum, administrata est.
|