|
Sed quid ego de hoc plura
disputem? Dicerem fortasse, et facile et libenter dicerem, si paulo
etiam longius quam finis cotidiani offici postulat L. Caecilium pietas et
fraternus amor propulisset, implorarem sensus vestros, unius cuiusque
indulgentiam in suos testarer, peterem veniam errato L. Caecili ex intimis
vestris cogitationibus atque ex humanitate communi.
Lex dies fuit proposita paucos, ferri coepta numquam, deposita est in senatu.
Kalendis Ianuariis cum in Capitolium nos senatum convocassemus, nihil est actum
prius, et id mandatu Sullae Q. Metellus praetor se loqui dixit Sullam illam
rogationem de se nolle ferri. Ex illo tempore L. Caecilius egit de re publica
multa; agrariae legi, quae tota a me reprehensa et abiecta est, se
intercessorem fore professus est, improbis largitionibus restitit, senatus
auctoritatem numquam impedivit, ita se gessit in tribunatu ut onere deposito
domestici offici nihil postea nisi de rei publicae commodis cogitarit.
Atque in ipsa rogatione ne per vim quid ageretur, quis tum nostrum Sullam aut
Caecilium verebatur? nonne omnis ille terror, omnis seditionis timor atque
opinio ex Autroni improbitate pendebat? Eius voces, eius minae ferebantur, eius
aspectus, concursatio, stipatio, greges hominum perditorum metum nobis
seditionesque adferebant. Itaque P. Sulla hoc importunissimo cum honoris tum
etiam calamitatis socio atque comite et secundas fortunas amittere coactus est
et in adversis sine ullo remedio atque adlevamento permanere.
|