|
Sed iam impedior egomet, iudices, dolore animi ne de huius miseria plura
dicam. Vestrae sunt iam partes, iudices, in vestra mansuetudine atque
humanitate causam totam repono. Vos reiectione interposita nihil suspicantibus
nobis repentini in nos iudices consedistis, ab accusatoribus delecti ad spem
acerbitatis, a fortuna nobis ad praesidium innocentiae constituti. Ut ego quid
de me populus Romanus existimaret, quia severus in improbos fueram, laboravi
et, quae prima innocentis mihi defensio est oblata, suscepi, sic vos
severitatem iudiciorum quae per hos mensis in homines audacissimos facta sunt
lenitate ac misericordia mitigate.
Hoc cum a vobis impetrare causa ipsa debet, tum est vestri animi atque virtutis
declarare non esse eos vos ad quos potissimum interposita reiectione devenire
convenerit. In quo ego vos, iudices, quantum meus in vos amor postulat, tantum
hortor ut communi studio, quoniam in re publica coniuncti sumus, mansuetudine
et misericordia nostra falsam a nobis crudelitatis famam repellamus.
|