Caput

 1 II   |        alio quodam modo non solum natura et moribus, verum etiam
 2 V    |            cum his enim amicitiam natura ipsa peperit; sed ea non
 3 V    |     humani, quam conciliavit ipsa natura, ita contracta res est et
 4 VII  |         Quod si exemeris ex rerum natura benevolentiae coniunctionem,
 5 VII  | vaticinatum ferunt, quae in rerum natura totoque mundo constarent
 6 VII  |     fuisse? Facile indicabat ipsa natura vim suam, cum homines, quod
 7 VIII |           et pulchrior et magis a natura ipsa profecta alia causa.
 8 VIII |        voluntarium. ~Quapropter a natura mihi videtur potius quam
 9 VIII |        sumus cuius cum moribus et natura congruamus, quod in eo quasi
10 IX   |         beneficium faeneramur sed natura propensi ad liberalitatem
11 IX   |           ipsi autem intellegamus natura gigni sensum diligendi et
12 IX   |    capientur et erit eius ortus a natura quam ab imbecillitate gravior
13 IX   |   commutata dissolveret; sed quia natura mutari non potest, idcirco
14 XIV  |    propinquitate coniunctos atque natura. Nihil est enim appetentius
15 XIV  |    similium sui nec rapacius quam natura. Quam ob rem hoc quidem,
16 XIV  |          qui est amicitiae fons a natura constitutus. Sed eadem bonitas
17 XVII |        malint? Imbecilla enim est natura ad contemnendam potentiam;
18 XX   |         et infirmus est mollisque natura et ob eam ipsam causam in
19 XXI  |     quanto id magis in homine fit natura! qui et se ipse diligit
20 XXII |      virtutum amicitia adiutrix a natura data est, non vitiorum comes,
21 XXIII|    suppeditans omnium rerum, quas natura desiderat, abundantiam et
22 XXIII|          narraret, habuisset. Sic natura solitarium nihil amat semperque
23 XXIV |          Sed cum tot signis eadem natura declaret, quid velit, anquirat,
24 XXVII|         quas mihi aut fortuna aut natura tribuit, nihil habeo quod