Caput

 1 I    |             nobis sermonem Laeli de amicitia habitum ab illo secum et
 2 I    |            saepe mecum ageres ut de amicitia scriberem aliquid, digna
 3 I    |            persona visa est quae de amicitia ea ipsa dissereret quae
 4 I    |       amicum amicissimus scripsi de amicitia. Tum est Cato locutus, quo
 5 I    |       amicitiae gloria excellens de amicitia loquetur. Tu velim a me
 6 I    |        cuius tota disputatio est de amicitia, quam legens te ipse cognosces. ~
 7 IV   |            ex te quaeruntur, sic de amicitia disputaris quid sentias,
 8 V    |            ob rem quae disputari de amicitia possunt, ab eis censeo petatis
 9 V    |     firmitatis. Namque hoc praestat amicitia propinquitati, quod ex propinquitate
10 V    |       benevolentia tolli potest, ex amicitia non potest; sublata enim
11 VI   |                   Caput VI~Est enim amicitia nihil aliud nisi omnium
12 VI   |           continet nec sine virtute amicitia esse ullo pacto potest. ~
13 VI   |            Talis igitur inter viros amicitia tantas opportunitates habet
14 VI   |         muneribus fungare corporis; amicitia res plurimas continet; quoquo
15 VI   |          locis pluribus utimur quam amicitia. Neque ego nunc de vulgari
16 VI   |             res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque
17 VII  |             et maximas commoditates amicitia contineat, tum illa nimirum
18 VII  |             quo quantum boni sit in amicitia iudicari potest. ~Agrigentinum
19 VII  |             Hactenus mihi videor de amicitia quid sentirem potuisse dicere;
20 VIII |           Saepissime igitur mihi de amicitia cogitanti maxime illud considerandum
21 VIII |        atque inopiam desiderata sit amicitia, ut dandis recipiendisque
22 VIII |            causa. Amor enim, ex quo amicitia nominata est, princeps est
23 VIII |      observantur temporis causa, in amicitia autem nihil fictum est,
24 VIII |             quam ab indigentia orta amicitia, applicatione magis animi
25 IX   |      certatio. Sic et utilitates ex amicitia maximae capientur et erit
26 X    |            inter me et Scipionem de amicitia disserebantur. Quamquam
27 X    |              Quod si qui longius in amicitia provecti essent, tamen saepe
28 XI   |            placet, quatenus amor in amicitia progredi debeat. Numne,
29 XII  |        Caput XII~Haec igitur lex in amicitia sanciatur, ut neque rogemus
30 XIII |        audeamus libere. Plurimum in amicitia amicorum bene suadentium
31 XIII |             multis in rebus, tum in amicitia tenera atque tractabilis,
32 XIV  |     eguisset? Non igitur utilitatem amicitia, sed utilitas amicitiam
33 XV   |  diffluentes audiendi, si quando de amicitia, quam nec usu nec ratione
34 XVI  | Constituendi autem sunt qui sint in amicitia fines et quasi termini diligendi.
35 XVI  |       affluentior videtur esse vera amicitia nec observare restricte,
36 XVII |           cuius omnis sermo erat de amicitia) querebatur, quod omnibus
37 XVII |       experiendum autem est in ipsa amicitia. Ita praecurrit amicitia
38 XVII |            amicitia. Ita praecurrit amicitia iudicium tollitque experiendi
39 XVII |          quasi equis temptatis, sic amicitia ex aliqua parte periclitatis
40 XVII |    potentiam; quam etiamsi neglecta amicitia consecuti sint, obscuratum
41 XVII |            magna causa sit neglecta amicitia. ~Itaque verae amicitiae
42 XVII |          constantem, stabilem se in amicitia praestiterit, hunc ex maxime
43 XVIII|        constantiaeque eius, quam in amicitia quaerimus, fides est; nihil
44 XVIII|          dicere, haec duo tenere in amicitia: primum ne quid fictum sit
45 XVIII|         illa quidem gravitatem, sed amicitia remissior esse debet et
46 XIX  |            quando amici novi, digni amicitia, veteribus sint anteponendi,
47 XIX  |          sumus.  Sed maximum est in amicitia parem esse inferiori. Saepe
48 XX   |             submittere se debent in amicitia, sic quodam modo inferiores
49 XX   |           et ob eam ipsam causam in amicitia parum iustus. ~Atque in
50 XXI  |            familiariter vixeris. Ab amicitia Q. Pompei meo nomine se
51 XXI  |           dignos. ~Digni autem sunt amicitia quibus in ipsis inest causa
52 XXI  |           et maxime naturali carent amicitia per se et propter se expetita
53 XXII |      peccatorumque omnium patere in amicitia licentiam; virtutum amicitia
54 XXII |        amicitia licentiam; virtutum amicitia adiutrix a natura data est,
55 XXIII|         tanta incuria. Una est enim amicitia in rebus humanis, de cuius
56 XXIII|           qui pro nihilo putent; de amicitia omnes ad unum idem sentiunt,
57 XXIII|      tradiderunt voluptatibus, sine amicitia vitam esse nullam, si modo
58 XXIII|           quo modo per omnium vitas amicitia nec ullam aetatis degendae
59 XXIV |     offensio est, ut et utilitas in amicitia et fides retineatur: nam
60 XXVI |            illustratum est, quid in amicitia fieri oportet, quae tota
61 XXVI |       putant. Nulla est igitur haec amicitia, cum alter verum audire
62 XXVII|           exardescit sive amor sive amicitia; utrumque enim dictum est
63 XXVII|           tamen ipsa efflorescit ex amicitia, etiamsi tu eam minus secutus
64 XXVII|       tribuit, nihil habeo quod cum amicitia Scipionis possim comparare.
65 XXVII|          magna sunt. ~Haec habui de amicitia quae dicerem. Vos autem
66 XXVII|          virtutem locetis, sine qua amicitia esse non potest, ut ea excepta
67 XXVII|         potest, ut ea excepta nihil amicitia praestabilius putetis. ~