Caput

 1 I    |           sic enim est habitus) et amicitiae gloria excellens de amicitia
 2 IV   |         tamen recordatione nostrae amicitiae sic fruor ut beate vixisse
 3 IV   |            id in quo est omnis vis amicitiae, voluntatum, studiorum,
 4 IV   |        falsa praesertim, quam quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam
 5 IV   |           necesse est. Sed quoniam amicitiae mentionem fecisti et sumus
 6 V    |          sublata enim benevolentia amicitiae nomen tollitur, propinquitatis
 7 V    |           manet. ~Quanta autem vis amicitiae sit, ex hoc intellegi maxime
 8 VII  |           intellegitur, quanta vis amicitiae concordiaeque sit, ex dissensionibus
 9 VIII |          esset hoc quidem proprium amicitiae, sed antiquior et pulchrior
10 VIII | percipiuntur saepe qui simulatione amicitiae coluntur et observantur
11 IX   |     generosum, ut ita dicam, ortum amicitiae, quam ex inopia atque indigentia
12 IX   |          non potest, idcirco verae amicitiae sempiternae sunt. Ortum
13 IX   |     sempiternae sunt. Ortum quidem amicitiae videtis, nisi quid ad haec
14 X    |     honeste id facerent, ius tamen amicitiae deserere arguerentur ab
15 XI   |   peccaveris; nam cum conciliatrix amicitiae virtutis opinio fuerit,
16 XII  |     consensio non modo excusatione amicitiae tegenda non est sed potius
17 XIII |         XIII~Haec igitur prima lex amicitiae sanciatur, ut ab amicis
18 XIII |          laxissimas habenas habere amicitiae, quas vel adducas, cum velis,
19 XIV  | necessariam benevolentiam, qui est amicitiae fons a natura constitutus.
20 XIV  |     amicitias, amabilissimum nodum amicitiae tollere. Non enim tam utilitas
21 XIV  |     profectum; tantumque abest, ut amicitiae propter indigentiam colantur,
22 XV   |            sollicita, nullus locus amicitiae. ~Quis enim aut eum diligat
23 XVI  |           Alius igitur finis verae amicitiae constituendus est, si prius,
24 XVI  |            ullam vocem inimiciorem amicitiae potuisse reperiri quam eius,
25 XVII |        sequatur; est enim quatenus amicitiae dari venia possit. Nec vero
26 XVII |     reperti qui pecuniam praeferre amicitiae sordidum existiment, ubi
27 XVII |          imperia, potestates, opes amicitiae non anteponant, ut, cum
28 XVII |           haec sint, ex altera ius amicitiae, non multo illa malint?
29 XVII |            amicitia. ~Itaque verae amicitiae difficillime reperiuntur
30 XVIII|   haudquaquam mediocre condimentum amicitiae. Tristitia autem et in omni
31 XIX  |       salis simul edendos esse, ut amicitiae munus expletum sit. ~Novitates
32 XX   |           Ut igitur ii qui sunt in amicitiae coniunctionisque necessitudine
33 XX   |          possit sustinere. ~Omnino amicitiae corroboratis iam confirmatisque
34 XX   |            modo aestimandi. Aliter amicitiae stabiles permanere non possunt.
35 XXI  |     redundet infamia. Tales igitur amicitiae sunt remissione usus eluendae
36 XXI  |        cavendum erit, ne non solum amicitiae depositae, sed etiam inimicitiae
37 XXI  |     evenerit, ut exstinctae potius amicitiae quam oppressae videantur.
38 XXI  |          inimicitias convertant se amicitiae; ex quibus iurgia, maledicta,
39 XXI  |          sunt, et hic honos veteri amicitiae tribuendus, ut is in culpa
40 XXI  |        sibi exemplo sunt, haec vis amicitiae et qualis et quanta sit.
41 XXII |        dudum tractamus, stabilitas amicitiae confirmari potest, cum homines
42 XXII |             Nam maximum ornamentum amicitiae tollit qui ex ea tollit
43 XXIV |           varius et multiplex usus amicitiae, multaeque causae suspicionum
44 XXIV |            odium, quod est venenum amicitiae, sed obsequium multo molestius,
45 XXV  |          moneri proprium est verae amicitiae et alterum libere facere,
46 XXV  |         veri idque adulterat), tum amicitiae repugnat maxime; delet enim
47 XXV  |          veritatem, sine qua nomen amicitiae valere non potest. Nam cum
48 XXV  |         valere non potest. Nam cum amicitiae vis sit in eo, ut unus quasi