| Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library |
| Marcus Tullius Cicero Laelius de amicitia IntraText - Concordances (Hapax - words occurring once) |
Caput
1 II | semper usurpavi, cum valerem, abduci incommodo meo debui, nec 2 XIV | est profectum; tantumque abest, ut amicitiae propter indigentiam 3 XIV | profecto, si a caritate vulgi abhorreret. ~Atque etiam mihi quidem 4 IX | suas omnes cogitationes abiecerunt in rem tam humilem tamque 5 XVI | in quibusdam aut animus abiectior est aut spes amplificandae 6 VII | intuetur sui. Quocirca et absentes adsunt et egentes abundant 7 XIII | semper adsit, cunctatio absit; consilium vero dare audeamus 8 III | moriendi autem sensum celeritas abstulit; quo de genere mortis difficile 9 VII | absentes adsunt et egentes abundant et imbecilli valent et, 10 XV | copiis atque in omnium rerum abundantia vivere? Haec enim est tyrannorum 11 XXIII| quas natura desiderat, abundantiam et copiam hominis omnino 12 XVIII| ab amico esse violatum. ~Accedat huc suavitas quaedam oportet 13 III | gloria, ut nihil posset accedere, moriendi autem sensum celeritas 14 V | autem ut quisque proxime accederet. Itaque cives potiores quam 15 XI | qui ad sapientiam proxime accedunt. ~Videmus Papum Aemilium 16 II | adverti, te dolorem, quem acceperis cum summi viri tum amicissimi 17 XVI | restricte, ne plus reddat quam acceperit; neque enim verendum est, 18 I | ceteros floruisset, sic cum accepissemus a patribus maxime memorabilem 19 IX | confirmatur amor et beneficio accepto et studio perspecto et consuetudine 20 XVI | amicitiam, ut par sit ratio acceptorum et datorum. Divitior mihi 21 III | igitur hunc paucorum annorum accessio iuvare potuisset? Senectus 22 XXV | molesta, cum ad vanitatem accessit auctoritas. ~Secerni autem 23 XXVI | quam illudi? Quod ut ne accidat, magis cavendum est. ~Ut 24 XVII | ut, etiamsi qua fortuna acciderit ut minus iustae amicorum 25 III | angi solent. Nihil mali accidisse Scipioni puto, mihi accidit, 26 XXV | aspere, alterum patienter accipere, non repugnanter, sic habendum 27 VIII | minus per se ipse posset, id acciperet ab alio vicissimque redderet, 28 XXVII| id se admovet vicissimque accipit illud, quod in altero est; 29 VII | patronus iustitiae fuit contra accuratam orationem Phili! ~Fannius: 30 XXI | et offensione animi non acerba. ~Quam ob rem primum danda 31 XXIV | diligentia est, primum ut monitio acerbitate, deinde ut obiurgatio contumelia 32 XXIII| apud quem evomat virus acerbitatis suae. Atque hoc maxime iudicaretur, 33 XVI | indigno, supplicare, tum acerbius in aliquem invehi insectarique 34 XXIV | multa: melius de quibusdam acerbos inimicos mereri quam eos 35 XI | quidem C. frater, nunc idem acerrimus. ~ 36 II | modo M. Catoni; scimus L. Acilium apud patres nostros appellatum 37 II | uterque alio quodam modo, Acilius, quia prudens esse in iure 38 XXVII| in adulescentium caritate acquiescimus, ut in vestra, ut in Q. 39 XIII | non modo aperte sed etiam acriter, si res postulabit, et adhibitae 40 XIII | consentaneum ullam honestam rem actionemve, ne sollicitus sis, aut 41 II | constanter vel responsa acute ferebantur; propterea quasi 42 XVIII| aut stabilis potest esse. Addendum eodem est, ut ne criminibus 43 XIV | etiam addimus, quod recte addi potest, nihil esse quod 44 XIV | iucundius. ~Quid, si illud etiam addimus, quod recte addi potest, 45 XIII | habere amicitiae, quas vel adducas, cum velis, vel remittas; 46 XVI | esset osurus; nec vero se adduci posse, ut hoc, quem ad modum 47 V | ita contracta res est et adducta in angustum ut omnis caritas 48 IX | amicitiam non spe mercedis adducti sed quod omnis eius fructus 49 III | optare vellet, quid non adeptus est quod homini fas esset 50 XI | Scaevola, cum ad me, quod aderam Laenati et Rupilio consulibus 51 IV | cum et Philus et Manilius adesset et alii plures, tuque etiam, 52 VII | exstitit amici in periculis aut adeundis aut communicandis, quis 53 XVI | ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmet ipsos, 54 XI | sibi ignoscerem, causam adferebat, quod tanti Ti. Gracchum 55 VIII | Laelius: Vim hoc quidem est adferre. Quid enim refert qua me 56 XXVII| orbatus essem, magnum tamen adfert mihi aetas ipsa solacium. 57 II | adsolet, venissemus, tu non adfuisti, qui diligentissime semper 58 XXV | non comitem diceres. Sed adfuistis, et est in manibus oratio. 59 II | tribui dicis quantum ego nec adgnosco nec postulo, facis amice; 60 XIII | valeat auctoritas, eaque et adhibeatur ad monendum non modo aperte 61 XVI | fuit, ut eam diligentiam adhiberemus in amicitiis comparandis, 62 XXVI | ipsorum voluntatem sermo cum adhibetur, orationem illam vanam testimonium 63 XXV | et internosci tam potest adhibita diligentia quam omnia fucata 64 XIII | acriter, si res postulabit, et adhibitae pareatur. ~Nam quibusdam, 65 IX | primum motum animi et amoris adhibitis admirabilis quaedam exardescit 66 | adhuc 67 XIII | ante perstrinxi) praesidii adiumentique causa, non benevolentiae 68 IX | perspecto et consuetudine adiuncta, quibus rebus ad illum primum 69 XIV | similis animus applicet et adiungat, id cum contigit, amor exoriatur 70 XII | fecerat Coriolanus. His adiutor contra patriam inventus 71 X | aut libidinis ministri aut adiutores essent ad iniuriam; quod 72 XVII | iustae amicorum voluntates adiuvandae sint, in quibus eorum aut 73 XX | ille quem diligas atque adiuves, sustinere. Non enim neque 74 VIII | amabilius, nihil quod magis adliciat ad diligendum, quippe cum 75 XXIII| semperque ad aliquod tamquam adminiculum adnititur; quod in amicissimo 76 XXIII| itemque cetera, quae quibusdam admirabilia videntur, permulti sunt 77 IX | animi et amoris adhibitis admirabilis quaedam exardescit benevolentiae 78 I | quanta esset hominum vel admiratio vel querella. ~Itaque tum 79 IX | ego quidem illius; sed ego admiratione quadam virtutis eius, ille 80 XXIII| perspexisset, insuavem illam admirationem ei fore; quae iucundissima 81 XXVI | graviores constantioresque admonendi sunt, ut animadvertant, 82 IX | applicant se et propius admovent ut et usu eius, quem diligere 83 XXVII| agnovitque in alio, ad id se admovet vicissimque accipit illud, 84 XXIII| aliquod tamquam adminiculum adnititur; quod in amicissimo quoque 85 XI | Vecellinum amici regnum adpetentem, num Maelium debuerunt iuvare? ~ 86 IX | significatione probitatis. Quam qui adpetiverunt, applicant se et propius 87 XIV | ut bonos boni diligant adsciscantque sibi quasi propinquitate 88 XXV | imperavi egomet mihi ~Omnia adsentari, ~ut ait idem Terentius, 89 IX | proficisci, ut sit per quem adsequatur quod quisque desideret, 90 XXII | iucunditas, ut et, cum haec adsint, beata vita sit et sine 91 II | auguris commentandi causa, ut adsolet, venissemus, tu non adfuisti, 92 VII | sui. Quocirca et absentes adsunt et egentes abundant et imbecilli 93 XXVI | assentatione capiantur. Aperte enim adulantem nemo non videt, nisi qui 94 XXV | pestem esse maiorem quam adulationem, blanditiam, assentationem; 95 III | puero habuerant, continuo adulescens incredibili virtute superavit, 96 XXVII| minus secutus sis. ~Hac nos adulescentes benevolentia senes illos, 97 X | ponerentur. ~Sin autem ad adulescentiam perduxissent, dirimi tamen 98 XXVII| Tuberonis; equidem etiam admodum adulescentis P. Rutili, A. Vergini familiaritate 99 XXVII| Vicissim autem senes in adulescentium caritate acquiescimus, ut 100 XXV | enim iudicium veri idque adulterat), tum amicitiae repugnat 101 XXVI | in qua rebus fictis et adumbratis loci plurimum est, tamen 102 XXVI | agnoscitur, quippe qui etiam adversando saepe assentetur et litigare 103 X | hominum saepe dicebat, alias adversis rebus, alias aetate ingravescente. 104 II | id respondeo, quod animum adverti, te dolorem, quem acceperis 105 XIV | ut honore, ut gloria, ut aedificio, ut vestitu cultuque corporis, 106 XI | accedunt. ~Videmus Papum Aemilium Luscino familiarem fuisse ( 107 XXVII| quidem optandum est, ut cum aequalibus possis, quibuscum tamquam 108 XI | publicam vexantem a Q. Tuberone aequalibusque amicis derelictum videbamus. 109 XVI | nos benevolentiae pariter aequaliterque respondeat, tertiam, ut, 110 V | probetur fides, integritas, aequitas, liberalitas, nec sit in 111 XXII | serviunt imperabunt, deinde aequitate iustitiaque gaudebunt, omniaque 112 IV | incommodius, quem fuerat aequius, ut prius introieram, sic 113 XVI | terram defluat, aut ne plus aequo quid in amicitiam congeratur. ~ 114 VIII | cum difficile est, tum ne aequum quidem obsistere. ~Saepissime 115 XX | sunt sed alio quodam modo aestimandi. Aliter amicitiae stabiles 116 XX | confirmatisque et ingeniis et aetatibus iudicandae sunt, nec si 117 I | itaque ipse mea legens sic afficior interdum ut Catonem, non 118 XVI | datorum. Divitior mihi et affluentior videtur esse vera amicitia 119 IX | maxime excellit. Quid enim? Africanus indigens mei? Minime hercule! 120 V | sapienti posse concedi. ~Agamus igitur pingui, ut aiunt, 121 XVII | in quibus eorum aut caput agatur aut fama, declinandum de 122 I | videretur. ~Cum enim saepe mecum ageres ut de amicitia scriberem 123 XII | multitudinis arbitrio res maximas agi. Plures enim discent quem 124 XXII | utimur consiliis et acta agimus, quod vetamur vetere proverbio. 125 XXVI | est; nec enim facillime agnoscitur, quippe qui etiam adversando 126 XXVII| suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio, ad id se admovet 127 XXI | bestiis, volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris, primum 128 VII | nec urbs stare poterit, ne agri quidem cultus permanebit. 129 VII | amicitia iudicari potest. ~Agrigentinum quidem doctum quendam virum 130 XXV | Negat quis, nego; ait, aio; postremo imperavi egomet 131 II | quidem ipsum, quem Apollo, ut ais, sapientissimum iudicavit; 132 | aliam 133 | aliarum 134 | alicuius 135 XXI | fieri possit, ut non statim alienatio disiunctioque faciunda sit. ~ 136 XXI | quae erat in re publica, alienatus est a collega nostro Metello; 137 V | peregrini, propinqui quam alieni; cum his enim amicitiam 138 XIII | sibi suarum cuique rerum, alienis nimis implicari molestum 139 | aliis 140 | Alios 141 | aliquam 142 XIX | dignitati. Ut in fabulis, qui aliquamdiu propter ignorationem stirpis 143 XII | rei publicae. Deflexit iam aliquantum de spatio curriculoque consuetudo 144 XIII | funditus tollamus e vita, ne aliquas propter eam suscipiamus 145 | Alius 146 XVIII| deinde non solum ab aliquo allatas criminationes repellere, 147 XXVI | eos valet qui ipsi illam allectant et invitant, tamen etiam 148 XIV | quod ad se rem ullam tam alliciat et attrahat quam ad amicitiam 149 XII | inciderint, ne existiment ita se alligatos ut ab amicis in magna aliqua 150 XVI | quo erga nosmet ipsos, alteram, ut nostra in amicos benevolentia 151 III | excessit e vita, ut ex tam alto dignitatis gradu ad superos 152 IX | dissentiunt, nec mirum; nihil enim altum, nihil magnificum ac divinum 153 XXVII| nec illa exstincta sunt alunturque potius et augentur cogitatione 154 XXVI | enim se ipsa novit, quamque amabilis sit, intellegit. Ego autem 155 XIV | causa fingunt amicitias, amabilissimum nodum amicitiae tollere. 156 VIII | Nihil est enim virtute amabilius, nihil quod magis adliciat 157 VIII | magis animi cum quodam sensu amandi quam cogitatione quantum 158 XXVII| utrumque enim dictum est ab amando; amare autem nihil est aliud 159 XXVI | ipse delectet. ~Omnino est amans sui virtus; optime enim 160 VIII | potest, quae ex se natos ita amant ad quoddam tempus et ab 161 III | non amicum sed se ipsum amantis est. ~Cum illo vero quis 162 I | quocum coniunctissime et amantissime vixerat, quanta esset hominum 163 XXVII| desiderium coniunctissimi atque amantissimi viri ferre nullo modo possem. 164 VIII | quoddam tempus et ab eis ita amantur ut facile earum sensus appareat. 165 XXVI | habeas, ne amare quidem aut amari, cum, id quam vere fiat, 166 XXIII| natura solitarium nihil amat semperque ad aliquod tamquam 167 XXVII| semperque vivet; virtutem enim amavi illius viri, quae exstincta 168 XVI | septem; impuri cuiusdam aut ambitiosi aut omnia ad suam potentiam 169 XI | ducem praebuit. Itaque hac amentia quaestione nova perterritus 170 XXVII| eum ipsum diligere, quem ames, nulla indigentia, nulla 171 II | acceperis cum summi viri tum amicissimi morte, ferre moderate nec 172 XXIII| adminiculum adnititur; quod in amicissimo quoque dulcissimum est. ~ 173 X | inimicitias maximas saepe inter amicissimos exstitisse. ~Magna etiam 174 I | sic hoc libro ad amicum amicissimus scripsi de amicitia. Tum 175 IV | certe nihil mali; sensu enim amisso fit idem, quasi natus non 176 X | aetatis, quod summi puerorum amores saepe una cum praetexta 177 XXIV | vitiorum adiutrix, procul amoveatur, quae non modo amico, sed 178 XVI | animus abiectior est aut spes amplificandae fortunae fractior. Non est 179 XIX | omnes per se posse esse ampliores volebat. ~Quod faciendum 180 XX | excellas, omnes tuos ad honores amplissimos perducere, ut Scipio P. 181 XXIV | modo verum est, quod in Andria familiaris meus dicit: ~ 182 XIII | contrahatur. Quam ob rem angor iste, qui pro amico saepe 183 XXIV | vacare; peccasse enim se non anguntur, obiurgari moleste ferunt; 184 V | contracta res est et adducta in angustum ut omnis caritas aut inter 185 XXVI | constantioresque admonendi sunt, ut animadvertant, ne callida assentatione 186 VIII | etiam in bestiis quibusdam animadverti potest, quae ex se natos 187 XIX | Nec vero in hoc quod est animal, sed in iis etiam quae sunt 188 XXI | applicent eiusdem generis animantis, idque faciunt cum desiderio 189 XVI | quisque sit, sic in amicum sit animatus. Quam multa enim, quae nostra 190 XII | debuit, fecit idem, quod xx annis ante apud nos fecerat Coriolanus. 191 III | gravis, ut memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum 192 III | Quid igitur hunc paucorum annorum accessio iuvare potuisset? 193 XIX | pastores, quos patres multos annos esse duxerunt. Quod est 194 XXVII| caducaeque sunt, semper aliqui anquirendi sunt quos diligamus et a 195 XXI | ipse diligit et alterum anquirit, cuius animum ita cum suo 196 XVI | plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum; rursum 197 XV | quidem videre licet, eos qui antea commodis fuerint moribus, 198 XIX | nequaquam parem, quod is anteibat aetate, tamquam superiorem 199 XVII | potestates, opes amicitiae non anteponant, ut, cum ex altera parte 200 II | Quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem 201 XVII | invenias qui honorem amici anteponat suo? Quid? haec ut omittam, 202 V | amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis; nihil est enim tam naturae 203 XIX | amicitia, veteribus sint anteponendi, ut equis vetulis teneros 204 XIX | ut equis vetulis teneros anteponere solemus. Indigna homine 205 XIX | Rupilio, numquam Mummio anteposuit, numquam inferioris ordinis 206 IV | tecum agere conarer, Fannius antevertit. Quam ob rem utrique nostrum 207 VIII | proprium amicitiae, sed antiquior et pulchrior et magis a 208 IV | morte deleri; plus apud me antiquorum auctoritas valet, vel nostrorum 209 XXVI | in qua nisi, ut dicitur, apertum pectus videas tuumque ostendas, 210 II | istum quidem ipsum, quem Apollo, ut ais, sapientissimum 211 XXI | alter idem. ~Quod si hoc apparet in bestiis, volucribus, 212 V | ut habiti sunt, sic etiam appellandos putemus, quia sequantur, 213 II | coniectos unum; te sapientem et appellant et existimant. Tribuebatur 214 II | neminem (nam qui septem appellantur, eos, qui ista subtilius 215 II | Acilium apud patres nostros appellatum esse sapientem; sed uterque 216 XXI | deinde ut requirant atque appetant ad quas se applicent eiusdem 217 XIV | atque natura. Nihil est enim appetentius similium sui nec rapacius 218 XIII | minimumque virium, ita amicitias appetere maxime; ex eo fieri ut mulierculae 219 IX | Quam qui adpetiverunt, applicant se et propius admovent ut 220 VIII | indigentia orta amicitia, applicatione magis animi cum quodam sensu 221 XXI | atque appetant ad quas se applicent eiusdem generis animantis, 222 XIV | ad quam se similis animus applicet et adiungat, id cum contigit, 223 I | disputantem, quia nulla videbatur aptior persona quae de illa aetate 224 IX | ita ad amicitiam esset aptissimus; quod longe secus est. ~ 225 V | nihil est enim tam naturae aptum, tam conveniens ad res vel 226 VI | molesta est; itaque non aqua, non igni, ut aiunt, locis 227 IV | si nihil ad eos pertinere arbitrarentur, vel eorum qui in hac terra 228 IX | quisque minimum esse in se arbitraretur, ita ad amicitiam esset 229 I | mandavi, quas hoc libro evi arbitratu meo; quasi enim ipsos induxi 230 XII | disiunctum, multitudinis arbitrio res maximas agi. Plures 231 XXIII| illud est quod a Tarentino Archyta, ut opinor, dici solitum 232 X | tamen amicitiae deserere arguerentur ab iis quibus obsequi nollent. 233 XIII | quod illi non persequantur argutiis): partim fugiendas esse 234 XI | amicos, ferre contra patriam arma illi cum Coriolano debuerunt? 235 XXIII| auditum: si quis in caelum ascendisset naturamque mundi et pulchritudinem 236 XI | quaestione nova perterritus in Asiam profugit, ad hostes se contulit, 237 XXV | alterum libere facere, non aspere, alterum patienter accipere, 238 XXIII| sui. Quin etiam si quis asperitate ea est et immanitate naturae, 239 XXIV | in eo, qui et veritatem aspernatur et in fraudem obsequio impellitur. 240 XIII | cura res sibi contrarias aspernetur atque oderit, ut bonitas 241 XXVII| ostendit suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio, ad id 242 XXIII| et copiam hominis omnino aspiciendi potestatem eriperet. Quis 243 XVII | civium; quam blanditiis et assentando colligere turpe est; virtus, 244 XXVI | animadvertant, ne callida assentatione capiantur. Aperte enim adulantem 245 XXV | adulationem, blanditiam, assentationem; quamvis enim multis nominibus 246 XXVI | ingentes inquit. Semper auget assentator id, quod is cuius ad voluntatem 247 XXV | inter popularem, id est assentatorem et levem civem, et inter 248 XXVI | delectatur. Ita fit, ut is assentatoribus patefaciat aures suas maxime, 249 I | Meministi enim profecto, Attice, et eo magis, quod P. Sulpicio 250 XI | quidem in talibus viris quid attinet dicere, si contendisset, 251 XIV | rem ullam tam alliciat et attrahat quam ad amicitiam similitudo? 252 V | ulla cupiditas, libido, audacia, sintque magna constantia, 253 XIII | absit; consilium vero dare audeamus libere. Plurimum in amicitia 254 VI | quam habere quicum omnia audeas sic loqui ut tecum? Qui 255 proem| iustitia praestantissimum audeo dicere. Sed de hoc alias; 256 X | autem qui quidvis ab amico auderent postulare, postulatione 257 IX | Recte tu quidem. Quam ob rem audiamus. ~ 258 XII | quid simile populus Romanus audierat aut viderat? Hunc etiam 259 XXIV | ea, quae ab ea monemur, audimus. Est enim varius et multiplex 260 XIII | pareatur. ~Nam quibusdam, quos audio sapientes habitos in Graecia, 261 IV | quiete per visum ex Africano audisse dicebat. Id si ita est, 262 X | Caput X~Laelius: Audite vero, optimi viri, ea quae 263 XXIII| audivi ab aliis senibus auditum: si quis in caelum ascendisset 264 XXIII| ferre posset, cuique non auferret fructum voluptatum omnium 265 III | Scipione disserere, tamen aufert eam viriditatem in qua etiam 266 XIX | animo vel fortuna, eorum augeant opes eisque honori sint 267 XXVII| sunt alunturque potius et augentur cogitatione et memoria mea, 268 XXVI | ingentes inquit. Semper auget assentator id, quod is cuius 269 proem| Proemium~Q. Mucius augur multa narrare de C. Laelio 270 XII | quid expectem, non libet augurari. Serpit deinde res; quae 271 proem| hoc alias; nunc redeo ad augurem. ~ 272 II | Nonis cum in hortos D. Bruti auguris commentandi causa, ut adsolet, 273 XXV | Papirius nuper influebat in auris contionis, cum ferret legem 274 IX | moribus habebat, me dilexit; auxit benevolentiam consuetudo. 275 I | velim a me animum parumper avertas, Laelium loqui ipsum putes. 276 XIII | calamitosi quam ii qui putentur beati. ~O praeclaram sapientiam! 277 XXII | summum naturae bonum optumus beatissimusque comitatus. ~Haec est, inquam, 278 III | praesentia verum etiam futura bella delevit. Quid dicam de moribus 279 XII | potentior? qui cum imperator bello Persico servitute Graeciam 280 VI | multi etiam voluptates. Beluarum hoc quidem extremum, illa 281 XIV | indigeant, liberalissimi sint et beneficentissimi. Atque haud sciam an ne 282 IX | diligendi profectae. ~Ut enim benefici liberalesque sumus, non 283 IX | Quamquam confirmatur amor et beneficio accepto et studio perspecto 284 VIII | non cum caritate aliqua benevola memoriam usurpet, quos numquam 285 XXIV | haec accipienda amice, cum benevole fiunt. ~Sed nescio quo modo 286 XXVII| diligamur; caritate enim benevolentiaque sublata omnis est e vita 287 XVI | quem ad modum putaretur, a Biante esse dictum crederet, qui 288 XII | labes, primo Gabinia lege, biennio autem post Cassia. Videre 289 XXVI | et litigare se simulans blandiatur atque ad extremum det manus 290 XXV | maiorem quam adulationem, blanditiam, assentationem; quamvis 291 XXV | auctoritas. ~Secerni autem blandus amicus a vero et internosci 292 XI | derelictum videbamus. At C. Blossius Cumanus, hospes familiae 293 VIII | generorum, praesertim in re bona, cum difficile est, tum 294 III | liberalitate in sorores, bonitate in suos, iustitia in omnes? 295 IX | esse possunt, virtutem et bonitatem perspicere videantur? Quamquam 296 XXVII| non possum. Omnia autem brevia tolerabilia esse debent, 297 II | proximis Nonis cum in hortos D. Bruti auguris commentandi causa, 298 VI | extremum, illa autem superiora caduca et incerta, posita non tam 299 XXVII| quoniam res humanae fragiles caducaeque sunt, semper aliqui anquirendi 300 XV | enim solum ipsa Fortuna caeca est sed eos etiam plerumque 301 XV | etiam plerumque efficit caecos quos complexa est; itaque 302 XXI | Caput XXI~Est etiam quaedam calamitas in amicitiis dimittendis 303 XVII | difficiles plerisque videntur calamitatum societates! ad quas non 304 XIII | inopes quam opulenti et calamitosi quam ii qui putentur beati. ~ 305 XXVII| emissus sis, cum isdem ad calcem, ut dicitur, pervenire. ~ 306 XVI | nimis exigue et exiliter ad calculos vocare amicitiam, ut par 307 XXVI | sunt, ut animadvertant, ne callida assentatione capiantur. 308 XXVI | qui admodum est excors; callidus ille et occultus ne se insinuet, 309 XXVI | ne callida assentatione capiantur. Aperte enim adulantem nemo 310 X | exemplum ex similitudine capiebat ineuntis aetatis, quod summi 311 XIII | iste, qui pro amico saepe capiendus est, non tantum valet ut 312 IX | utilitates ex amicitia maximae capientur et erit eius ortus a natura 313 I | cum is tribunus plebis capitali odio a Q. Pompeio, qui tum 314 XI | Tum ego: Etiamne, si te in Capitolium faces ferre vellet? Numquam 315 XIX | praestantiae tum maximus capitur, cum in proximum quemque 316 XVII | homines diligentiores essent; capras et oves quot quisque haberet, 317 XXI | se maximum fructum esse capturos. ~Ita pulcherrima illa et 318 XI | Gracchum sequebantur C. Carbo, C. Cato, et minime tum 319 XII | lacrimis non queo dicere. Nam Carbonem, quocumque modo potuimus, 320 XXVII| possis, quibuscum tamquam e carceribus emissus sis, cum isdem ad 321 VI | gaudeas, valetudo, ut dolore careas et muneribus fungare corporis; 322 XXIV | ut obiurgatio contumelia careat; in obsequio autem, quoniam 323 XXI | illa et maxime naturali carent amicitia per se et propter 324 III | illo solacio quod eo errore careo quo amicorum decessu plerique 325 VII | quidem doctum quendam virum carminibus Graecis vaticinatum ferunt, 326 XII | lege, biennio autem post Cassia. Videre iam videor populum 327 VIII | Tarquinium Superbum, qui Sp. Cassium, Sp. Maelium non oderit? 328 VI | habentur, numeremus, Paulos, Catones, Galos, Scipiones, Philos; 329 XXIV | est. Scitum est enim illud Catonis, ut multa: melius de quibusdam 330 XXI | vitiorum atque incommodorum una cautio est atque una provisio, 331 II | spectato viro. ~Quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum 332 VII | laudibus? Qui clamores tota cavea nuper in hospitis et amici 333 XV | forte, ut fit plerumque, ceciderunt, tum intellegitur quam fuerint 334 III | multis diebus, quos in vita celeberrimos laetissimosque viderit, 335 III | accedere, moriendi autem sensum celeritas abstulit; quo de genere 336 IV | vinclisque corporis, cui censemus cursum ad deos faciliorem 337 V | amicitia possunt, ab eis censeo petatis qui ista profitentur; 338 XI | una consules, collegas in censura; tum et cum iis et inter 339 VII | servatam maximam gloriam ceperit? ~ 340 XVII | Amicus certus in re incerta cernitur, ~tamen haec duo levitatis 341 XV | cuique permanet stabilis et certa possessio; ut, etiamsi illa 342 X | optimis quibusque honoris certamen et gloriae; ex quo inimicitias 343 IX | haec inter eos sit honesta certatio. Sic et utilitates ex amicitia 344 XIX | magis in veris patribus certisque faciendum. Fructus enim 345 XVII | Quamquam Ennius recte: ~Amicus certus in re incerta cernitur, ~ 346 VI | quam tu ferret. Denique ceterae res quae expetuntur opportunae 347 XXII | cupiditatibus iis quibus ceteri serviunt imperabunt, deinde 348 I | in ipsa senectute praeter ceteros floruisset, sic cum accepissemus 349 XXI | volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris, primum ut se ipsae 350 XV | ipse ab ullo diligatur, circumfluere omnibus copiis atque in 351 XXI | una provisio, ut ne nimis cito diligere incipiant neve 352 XXII | Nam implicati ultro et citro vel usu diuturno vel etiam 353 XXV | est assentatorem et levem civem, et inter constantem et 354 V | proxime accederet. Itaque cives potiores quam peregrini, 355 II | quia prudens esse in iure civili putabatur, Cato, quia multarum 356 III | nota sunt vobis. Quam autem civitati carus fuerit, maerore funeris 357 proem| contuli, quem unum nostrae civitatis et ingenio et iustitia praestantissimum 358 VII | maximis efferat laudibus? Qui clamores tota cavea nuper in hospitis 359 XXVII| sed etiam posteris erit clara et insignis. Nemo umquam 360 III | laetissimosque viderit, illum diem clarissimum fuisse, cum senatu dimisso 361 XXIV | vivitur. ~Cuius autem aures clausae veritati sunt, ut ab amico 362 VIII | enim refert qua me ratione cogatis? cogitis certe. Studiis 363 XXII | gravis aliquis casus experiri cogit. ~Quocirca (dicendum est 364 XVI | quam inimicitiarum tempus cogitandum putabat. ~ 365 VIII | igitur mihi de amicitia cogitanti maxime illud considerandum 366 XVI | excitet inducatque in spem cogitationemque meliorem.~Alius igitur finis 367 IX | suspicere possunt qui suas omnes cogitationes abiecerunt in rem tam humilem 368 VIII | qua me ratione cogatis? cogitis certe. Studiis enim generorum, 369 XV | nec usu nec ratione habent cognitam, disputabunt. Nam quis est, 370 XIX | in famulatu fuerunt, cum cogniti sunt et aut deorum aut regum 371 II | ferebantur; propterea quasi cognomen iam habebat in senectute 372 XXVII| quid ego de studiis dicam cognoscendi semper aliquid atque discendi? 373 I | amicitia, quam legens te ipse cognosces. ~ 374 XVII | parva movere non potuit, cognoscuntur in magna. Sin vero erunt 375 XIV | amicitiae propter indigentiam colantur, ut ii qui opibus et copiis 376 VI | divitiae, ut utare, opes, ut colare, honores, ut laudere, voluptates, 377 XIX | aetate, tamquam superiorem colebat suosque omnes per se posse 378 XXII | amicis et diligendis et colendis; praeposteris enim utimur 379 IX | in amicitiis expetendis colendisque maxime excellit. Quid enim? 380 XXII | postulabit, neque solum colent inter se ac diligent sed 381 XXI | publica, alienatus est a collega nostro Metello; utrumque 382 XI | accepimus), bis una consules, collegas in censura; tum et cum iis 383 II | tuae; quod autem Nonis in collegio nostro non adfuisses, valetudinem 384 XXV | videbatur! cooptatio enim collegiorum ad populi beneficium transferebatur; 385 XVII | blanditiis et assentando colligere turpe est; virtus, quam 386 XXIII| et in solitudine uspiam collocaret atque ibi suppeditans omnium 387 XXII | natura data est, non vitiorum comes, ut, quoniam solitaria non 388 XXVI | Ut me hodie ante omnes comicos stultos senes ~Versaris 389 XXIV | Terentiano verbo libenter utimur, comitas adsit, assentatio, vitiorum 390 XVIII| liberior et dulcior et ad omnem comitatem facilitatemque proclivior. ~ 391 XXII | bonum optumus beatissimusque comitatus. ~Haec est, inquam, societas, 392 IV | sapientiae, quam modo Fannius commemoravit, fama delectat, falsa praesertim, 393 II | hortos D. Bruti auguris commentandi causa, ut adsolet, venissemus, 394 proem| multa etiam breviter et commode dicta memoriae mandabam 395 X | uxoriae condicionis vel commodi alicuius, quod idem adipisci 396 XVI | rursum autem recte factis commodisque amicorum necesse erit angi, 397 XIII | implicari molestum esse; commodissimum esse quam laxissimas habenas 398 VII | Cumque plurimas et maximas commoditates amicitia contineat, tum 399 XIX | silvestribus, in quibus diutius commorati sumus. Sed maximum est 400 II | moderate nec potuisse non commoveri nec fuisse id humanitatis 401 XXVII| peregrinationes rusticationesque communes. ~Nam quid ego de studiis 402 V | quae sunt in usu vitaque communi, non ea quae finguntur aut 403 XXI | non de sapientium sed de communibus amicitiis), cavendum erit, 404 VII | periculis aut adeundis aut communicandis, quis est qui id non maximis 405 VI | amicitia et adversas partiens communicansque leviores. ~ 406 XIX | sint, impertiant ea suis communicentque cum proximis, ut, si parentibus 407 XVII | voluntatum sine ulla exceptione communitas, ut, etiamsi qua fortuna 408 XXV | idemque semper, sed varius, commutabilis, multiplex? ~Quid enim potest 409 IX | amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret; sed quia natura 410 XXI | aut morum aut studiorum commutatio quaedam, ut fieri solet, 411 XXVI | est. Nec parasitorum in comoediis assentatio faceta nobis 412 XVI | adhiberemus in amicitiis comparandis, ut ne quando amare inciperemus 413 XXVII| amicitia Scipionis possim comparare. In hac mihi de re publica 414 XXVII| delector. Quoniamque ita ratio comparata est vitae naturaeque nostrae, 415 XV | plerumque efficit caecos quos complexa est; itaque efferuntur fere 416 IV | id ipsum cum tecum agere conarer, Fannius antevertit. Quam 417 XII | sociis nemo quicquam tale conatur. Praecipiendum est igitur 418 XII | Gracchus regnum occupare conatus est, vel regnavit is quidem 419 V | invidiosum et obscurum; concedant ut viri boni fuerint. Ne 420 XI | si rectum statuerimus vel concedere amicis, quidquid velint, 421 XIV | ad amicitiam similitudo? concedetur profecto verum esse, ut 422 V | negabunt id nisi sapienti posse concedi. ~Agamus igitur pingui, 423 XII | vindicanda est, ut ne quis concessum putet amicum vel bellum 424 XXVII| Fanni, et tu, Q. Muci, et conciliat amicitias et conservat. 425 XI | causa peccaveris; nam cum conciliatrix amicitiae virtutis opinio 426 V | societate generis humani, quam conciliavit ipsa natura, ita contracta 427 XXVI | prima redeamus eaque ipsa concludamus aliquando. ~ 428 VII | intellegitur, quanta vis amicitiae concordiaeque sit, ex dissensionibus atque 429 X | contentione vel uxoriae condicionis vel commodi alicuius, quod 430 XVIII| morum, haudquaquam mediocre condimentum amicitiae. Tristitia autem 431 XIX | cum in proximum quemque confertur. ~ 432 V | non gravarer, si mihi ipse confiderem; nam et praeclara res est 433 IX | enim quisque sibi plurimum confidit et ut quisque maxime virtute 434 III | arbitror, nemo umquam erit, ut confirmare possum, nemo certe fuit; 435 XXII | tractamus, stabilitas amicitiae confirmari potest, cum homines benevolentia 436 XX | amicitiae corroboratis iam confirmatisque et ingeniis et aetatibus 437 IX | perspicere videantur? Quamquam confirmatur amor et beneficio accepto 438 XVI | aequo quid in amicitiam congeratur. ~Tertius vero ille finis 439 IX | Nam si utilitas amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret; 440 XXIII| est et immanitate naturae, congressus ut hominum fugiat atque 441 VIII | cuius cum moribus et natura congruamus, quod in eo quasi lumen 442 II | omnium oculos in te esse coniectos unum; te sapientem et appellant 443 VII | rerum natura benevolentiae coniunctionem, nec domus ulla nec urbs 444 XX | ii qui sunt in amicitiae coniunctionisque necessitudine superiores, 445 I | consul, dissideret, quocum coniunctissime et amantissime vixerat, 446 XXVII| illo occidisset, desiderium coniunctissimi atque amantissimi viri ferre 447 XI | tum et cum iis et inter se coniunctissimos fuisse M. Curium, Ti. Coruncanium 448 XIV | sibi quasi propinquitate coniunctos atque natura. Nihil est 449 VIII | princeps est ad benevolentiam coniungendam. Nam utilitates quidem etiam 450 XX | meminisse debet is in quem conlata sunt, non commemorare, qui 451 VI | amici mutua benevolentia conquiescit? Quid dulcius quam habere 452 XII | itaque mortem sibi uterque conscivit. ~Quare talis improborum 453 III | vesperum est a patribus conscriptis, populo Romano, sociis et 454 IX | utilitates multae et magnae consecutae sunt, non sunt tamen ab 455 V | adhuc mortalis nemo est consecutus, nos autem ea quae sunt 456 XXVII| In hac mihi de re publica consensus, in hac rerum privatarum 457 XIII | repudianda. Neque enim est consentaneum ullam honestam rem actionemve, 458 XVIII| praeterea et communem et consentientem, id est qui rebus isdem 459 XVIII| rebus movetur naturaque consentit, aut fidus aut stabilis 460 XXIII| utilitate omnes uno ore consentiunt. Quamquam a multis virtus 461 XXII | neque ullam rem expetendam consequi possumus; ea vero neglecta 462 XIX | vetustas tamen suo loco conservanda; maxima est enim vis vetustatis 463 XXVII| et conciliat amicitias et conservat. In ea est enim convenientia 464 XVII | inter eos omnium rerum, consiliorum, voluntatum sine ulla exceptione 465 XXII | pervenire, coniuncta et consociata cum altera perveniret. Quae 466 III | non egeo medicina, me ipse consolor et maxime illo solacio quod 467 II | provisa prudenter vel acta constanter vel responsa acute ferebantur; 468 XVII | igitur firmi et stabiles et constantes eligendi; cuius generis 469 II | nec ullo casu arbitror hoc constanti homini posse contingere, 470 XVIII| Firmamentum autem stabilitatis constantiaeque eius, quam in amicitia quaerimus, 471 XVIII| quam iam dudum tracto, constantiam. Ita fit verum illud, quod 472 XXVI | invitant, tamen etiam graviores constantioresque admonendi sunt, ut animadvertant, 473 VII | rerum natura totoque mundo constarent quaeque moverentur, ea contrahere 474 XXV | quae ex imperitissimis constat, tamen iudicare solet quid 475 XIV | quidem, Fanni et Scaevola, constet, ut opinor, bonis inter 476 XVI | Caput XVI~Constituendi autem sunt qui sint in amicitia 477 XVI | igitur finis verae amicitiae constituendus est, si prius, quid maxime 478 XIII | proprium est animi bene constituti, et laetari bonis rebus 479 XIV | amicitiae fons a natura constitutus. Sed eadem bonitas etiam 480 XIX | est enim vis vetustatis et consuetudinis. Quin in ipso equo, cuius 481 XIX | nemo est, quin eo, quo consuevit, libentius utatur quam intractato 482 III | incredibili virtute superavit, qui consulatum petivit numquam, factus 483 XX | Scipio P. Rupilium potuit consulem efficere, fratrem eius L. 484 XIV | universos tueri iisque optime consulere soleat; quod non faceret 485 XI | patribus accepimus), bis una consules, collegas in censura; tum 486 XVII | Imbecilla enim est natura ad contemnendam potentiam; quam etiamsi 487 XX | contingit nisi iis qui etiam contemnendos se arbitrantur; qui hac 488 XX | amicitias faciunt, cum ipsi se contemni putant; quod non fere contingit 489 XXIII| Quamquam a multis virtus ipsa contemnitur et venditatio quaedam atque 490 IX | in rem tam humilem tamque contemptam. Quam ob rem hos quidem 491 XI | horum ab amico quippiam contendisse, quod contra fidem, contra 492 XI | quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse? 493 VI | Philos; his communis vita contenta est; eos autem omittamus, 494 X | perduxissent, dirimi tamen interdum contentione vel uxoriae condicionis 495 X | labefactari, si in honoris contentionem incidissent; pestem enim 496 XXIII| divitias despiciunt, quos parvo contentos tenuis victus cultusque 497 XIV | applicet et adiungat, id cum contigit, amor exoriatur necesse 498 VII | maximas commoditates amicitia contineat, tum illa nimirum praestat 499 XX | contemni putant; quod non fere contingit nisi iis qui etiam contemnendos 500 III | eo iam puero habuerant, continuo adulescens incredibili virtute 501 XXV | a sinceris atque veris. Contio, quae ex imperitissimis 502 XXVI | si in scaena, id est in contione, in qua rebus fictis et 503 XXV | nuper influebat in auris contionis, cum ferret legem de tribunis