Cap.

 1    2|            perfectamque sapientiam, tum vel maxime quod numquam
 2    3|       aequales, deplorare solebant, tum quod voluptatibus carerent
 3    3|       quibus vitam nullam putarent, tum quod spernerentur ab eis,
 4    4|            bella. Cuius sermone ita tum cupide fruebar, quasi iam
 5    7|       familiari removerent iudices. Tum senex dicitur eam fabulam,
 6    8|          idem Caecilius vitiosius: ~Tum equidem in senecta hoc deputo
 7   13|   Coruncanius; qui cum ex sua vita, tum ex eius, quem dico, Deci,
 8   13|           quam Graeci, qui hoc idem tum compotationem, tum concenationem
 9   13|             idem tum compotationem, tum concenationem vocant, ut,
10   15|            esse cum fructu laetius, tum aspectu pulchrius? Cuius
11   15|           hortis etiam et pomariis, tum pecudum pastu, apium examinibus,
12   16|             recedam. In agris erant tum senatores, id est senes,
13   17|            adflarentur ex floribus, tum eum dixisse mirari se non
14   17|        arborum mea manu sunt satae. Tum Lysandrum intuentem purpuram
15   18|         artibus; idque cum in vita, tum in scaena intellegi potest
16   19|      extremum. Cum enim id advenit, tum illud, quod praeteriit,
17   21| innumerabilis arripiant, ut eas non tum primum accipere videantur,
18   22|             ex eis, emori, nec vero tum animum esse insipientem,
19   22|             integer esse coepisset, tum esse sapientem. Atque etiam
20   23|             cum excessisset e vita, tum denique victurus esset.