Cap.

 1    1|       mollem etiam et iucundam senectutem. Numquam igitur satis digne
 2    1|  admirantis quod is tam facile senectutem ferat, eisque eum respondentem.
 3    2|       maxime quod numquam tibi senectutem gravem esse senserim, quae
 4    2|      permulcere posset stultam senectutem. ~Quocirca si sapientiam
 5    3|    quorum ego multorum cognovi senectutem sine querella, qui se et
 6    3|     inhumani senes tolerabilem senectutem agunt; importunitas autem
 7    3| dignitatem tuam tolerabiliorem senectutem videri, id autem non posse
 8    5|     dictu miseram fuisse talem senectutem. Nec tamen omnes possunt
 9    5|    habeo, inquit, quod accusem senectutem. Praeclarum responsum et
10    5|  insipientes et suam culpam in senectutem conferunt, quod non faciebat
11    5| putantur onera, paupertatem et senectutem, ut eis paene delectari
12    6|       agebant? ~Ad Appi Claudi senectutem accedebat etiam, ut caecus
13    6|      qui in re gerenda versari senectutem negant, similesque sunt
14    7|    quieta. Sophocles ad summam senectutem tragoedias fecit; quod propter
15    9|       negat se umquam sensisse senectutem suam imbecilliorem factam,
16   11|       contra morbum sic contra senectutem; habenda ratio valetudinis,
17   14|      voluptatibus carere sensu senectutem. Me vero et magisteria delectant
18   18|      oratione mementote eam me senectutem laudare, quae fundamentis
19   18|      omnium dixi, miseram esse senectutem quae se oratione defenderet.
20   19|        Itaque pauci veniunt ad senectutem; quod ni ita accideret,