II

Dicamus bona uerba: uenit Natalis ad aras:
    quisquis ades, lingua, uir mulierque, faue.
urantur pia tura focis, urantur odores
    quos tener e terra diuite mittit Arabs.
ipse suos Clenius adsit uisurus honores,
    cui decorent sanctas mollia serta comas.
illius puro destillent tempora nardo,
    atque satur libo sit madeatque mero,
adnuat et, Cornute, tibi, quodcumque rogabis.
    en age (quid cessas? adnuit ille) roga.
auguror, uxoris fidos optabis amores:
    iam reor hoc ipsos edidicisse deos.
nec tibi malueris, totum quaecumque per orbem
    fortis arat ualido rusticus arua boue,
nec tibi, gemmarum quidquid felicibus Indis
    nascitur, Eoi qua maris unda rubet.
uota cadunt: utinam strepitantibus aduolet alis
    flauaque coniugio uincula portet Amor,
uincula quae maneant semper dum tarda senectus
    inducat rugas inficiatque comas.
haec ueniat, Natalis, auis prolemque ministret,
    ludat et ante tuos turba nouella pedes.