II

Qui primus caram iuueni carumque puellae
    eripuit iuuenem, ferreus ille fuit;
durus et ille fuit, qui tantum ferre dolorem,
    uiuere et erepta coniuge qui potuit.
Non ego firmus in hoc, non haec patientia nostro               5
    ingenio: frangit fortia corda dolor;
nec mihi uera loqui pudor est uitaeque fateri,
    tot mala perpessae, taedia nata meae.
Ergo cum tenuem fuero mutatus in umbram
    candidaque ossa supra nigra fauilla teget,               10
ante meum ueniat longos incompta capillos
    et fleat ante meum maesta Neaera rogum;
sed ueniat carae matris comitata dolore:
    maereat haec genero, maereat illa uiro.
Praefatae ante meos manes animamque precatae               15
    perfusaeque pias ante liquore manus,
pars quae sola mei superabit corporis, ossa
    incinctae nigra candida ueste legent
et primum annoso spargent collecta lyaeo,
    mox etiam niueo lacte parent,               20
post haec carbaseis umorem tollere uelis
    atque in marmorea ponere sicca domo.
Illic quas mittit diues Panchaia merces
    Eoique Arabes, diues et Assyria,
et nostri memores lacrimae fundantur eodem:               25
    sic ego componi uersus in ossa uelim.
Sed tristem mortis demonstret littera causam
    atque haec in celebri carmina fronte notet:
               LYGDAMVS HIC SITVS EST: DOLOR HVIC ET CVRA NEAERAE,
                   CONIVGIS EREPTAE, CAVSA PERIRE FVIT               30