Lib., Cap.

 1  I,2  |               est, qui tamen haberent ius suum disputandi de officio,
 2  I,7  |                sibi appetet, violabit ius humanae societatis.~Sed
 3  I,10 | interpretatione. Ex quo illud "summum ius summa iniuria" factum est
 4  I,11 |            proelium ineat; negat enim ius esse, qui miles non sit
 5  I,32 |              ad philosophiam, alii ad ius civile, alii ad eloquentiam
 6 II,12 |          legum fuit causa quae regum.~Ius enim semper est quaesitum
 7 II,12 |               neque enim aliter esset ius. Id si ab uno iusto et bono
 8 III,10|          iniquum est, alteri deripere ius non est".~Maxime autem perturbantur
 9 III,10|             rem publicam neque contra ius iurandum ac fidem amici
10 III,16|      Gratidianum defendebat Antonius. Ius Crassus urgebat, "quod vitii
11 III,17|       civitatis. Itaque maiores aliud ius gentium, aliud ius civile
12 III,17|              aliud ius gentium, aliud ius civile esse voluerunt, quod
13 III,17|            Nec vero in praediis solum ius civile ductum a natura malitiam
14 III,21|      intellegi: ~Nam si violandum est ius, regnandi gratia,~Violandum
15 III,26|               audaciam ~Fide sacratae ius perpetuo falleret." ~Illi
16 III,27|             supplicia proficisci, sed ius iurandum conservandum putabat.
17 III,29|              Reguli, quam contra omne ius iurandum valet. Sed in iure
18 III,29|             debet intellegi. Est enim ius iurandum affirmatio religiosa;
19 III,29|             Fides alma apta pinnis et ius iurandum Iovis."~Qui ius
20 III,29|              ius iurandum Iovis."~Qui ius igitur iurandum violat,
21 III,29|           latebra periurio.~Est autem ius etiam bellicum fidesque
22 III,29|               hoc nec fides debet nec ius iurandum esse commune.~Non
23 III,29|                adversus quem et totum ius fetiale et multa sunt iura
24 III,31|            statim interfecturum, nisi ius iurandum sibi dedisset se
25 III,31|               Tantum temporibus illis ius iurandum valebat. Atque