Lib., Cap.

 1  I,2  |        pervertant. Nam qui summum bonum sic instituit, ut nihil
 2  I,2  |       temperans voluptatem summum bonum statuens esse certe nullo
 3  I,10 |          homine, eoque quem virum bonum dicimus, commutantur fiuntque
 4  I,15 |     plerumque est, illae virtutes bonum virum videntur potius attingere.
 5  I,20 |      solum id, quod honestum sit, bonum iudices et ab omni animi
 6  I,34 |           enim solemus et sentire bonum civem et dicere.~Peregrini
 7 III,3 |          Nam, sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet,
 8 III,3 |       honestum est, id ita summum bonum est, quemadmodum Peripateticis
 9 III,3 |          cum sit is, qui id solum bonum iudicet, quod honestum sit,
10 III,3 |  compararetur.~Etenim quod summum bonum a Stoicis dicitur, convenienter
11 III,6 |       atque inutili ad sapientem, bonum, fortem virum transferantur
12 III,8 |         esse aut solum aut summum bonum, quod autem bonum, id certe
13 III,8 |          summum bonum, quod autem bonum, id certe utile, ita, quicquid
14 III,12|          venditurus? Sapientem et bonum virum fingimus; de eius
15 III,15|         nemini, certe istum virum bonum non facile reperimus. Numquam
16 III,15|         semper est honestum virum bonum esse, semper est utile.~
17 III,19|        isque, quem sentimus virum bonum, nihil cuiquam, quod in
18 III,19|          se ipse doceat eum virum bonum esse, qui prosit, quibus
19 III,19|         statuisse videretur virum bonum esse aliquem, cum ea res
20 III,20| possumusne aut illum Marium virum bonum iudicare aut hunc? Explica
21 III,20|         boni. Cadit ergo in virum bonum mentiri, emolumenti sui
22 III,33|          philosophi nominati omne bonum in voluptate posuerunt virtutemque
23 III,33|      laudare is, qui ponat summum bonum in voluptate? Est enim temperantia