Lib., Cap.

 1  I,4  |       gerendam facit.~Inprimisque hominis est propria veri inquisitio
 2  I,4  |  sincerumque sit, id esse naturae hominis aptissimum. Huic veri videndi
 3  I,11 |         cumque illud proprium sit hominis, hoc beluarum, confugiendum
 4  I,14 |          quidem nihil est naturae hominis accommodatius, sed habet
 5  I,27 |       esse, quod consentaneum sit hominis excellentiae in eo, in quo
 6  I,30 |    promptu habere, quantum natura hominis pecudibus reliquisque beluis
 7  I,30 |      eamque feruntur omni impetu, hominis autem mens discendo alitur
 8  I,30 |  voluptatem non satis esse dignam hominis praestantia eamque contemni
 9  I,39 |        dicendum est etiam, qualem hominis honorati et principis domum
10  I,39 |        aliorum, sic in domo clari hominis, in quam et hospites multi
11 II,14 |      modus tamen adsit. Duri enim hominis, vel potius vix hominis
12 II,14 |           hominis, vel potius vix hominis videtur periculum capitis
13 II,19 | principatus datus. Diserti igitur hominis et facile laborantis, quodque
14 II,22 |     maiora; laus abstinentiae non hominis est solum, sed etiam temporum
15 III,5 |         alteri aliquid et hominem hominis incommodo suum commodum
16 III,6 |      corporis, sic ista in figura hominis feritas et immanitas beluae
17 III,9 |     essent; quibus apertis corpus hominis mortui vidit magnitudine
18 III,13|          genus quale sit et cuius hominis, quis non videt? Certe non
19 III,18|          Minuci Basili locupletis hominis falsum testamentum quidam
20 III,20|       convertat quis in beluam an hominis figura immanitatem gerat
21 III,31|          Itaque ista laus non est hominis, sed temporum. Nullum enim