Lib., Cap.

 1  I,4  |        rationis hominem conciliat homini et ad orationis et ad vitae
 2  I,20 |          oportere, nullique neque homini neque perturbationi animi
 3  I,39 |           suffragata domino, novo homini, ad consulatum putabatur.
 4  I,43 |     hominum utilitatem, qua nihil homini esse debet antiquius.~
 5 II,2  |           quid praestantius, quid homini melius, quid homine dignius?
 6 II,5  | detestabilis pestis est, quae non homini ab homine nascatur. Est
 7 II,6  |         Quaecumque igitur homines homini tribuunt ad eum augendum
 8 II,11 |       feras. Ergo etiam solitario homini atque in agro vitam agenti
 9 II,16 |    liberis esse grata, gravi vero homini et ea, quae fiunt, iudicio
10 II,17 |           est avaritiae. Mamerco, homini divitissimo, praetermissio
11 III,5 |       hominem naturae oboedientem homini nocere non posse.~Deinde
12 III,6 |       natura praescribit, ut homo homini, quicumque sit, ob eam ipsam
13 III,6 |       esse contra naturam hominem homini detrahere sui commodi causa
14 III,6 |           abstulerit cibum alteri homini ad nullam rem utili? Minime
15 III,10|            mentem suam, qua nihil homini dedit deus ipse divinius.
16 III,12|        Antipatro, discipulo eius, homini acutissimo; Antipatro omnia
17 III,27|     humana despicere, nihil, quod homini accidere possit intolerandum