Elegia 14

Non ita Dardanio gavisus Atrida triumpho est,
cum caderent magnae Laomedontis opes;
nec sic errore exacto laetatus Ulixes,
cum tetigit carae litora Dulichiae;
nec sic Electra, salvum cum aspexit Oresten,
cuius falsa tenens fleverat ossa soror;
nec sic incolumem Minois Thesea vidit,
Daedalimn lino cum duce rexit iter;
quanta ego praeterita collegi gaudia nocte:
immortalis ero, si altera talis erit.
at dum demissis supplex cervicibus ibam,
dicebar sicco vilior esse lacu.
nec mihi iam fastus opponere quaerit iniquos,
nec mihi ploranti lenta sedere potest.
atque utinam non tam sero mihi nota fuisset
condicio! cineri nunc medicina datur.
ante pedes caecis lucebat semita nobis:
scilicet insano nemo in amore videt.
hoc sensi prodesse magis: contemnite, amantes!
sic hodie veniet, si qua negavit heri.
pulsabant alii frustra dominamque vocabant:
mecum habuit positum lenta puella caput.
haec mihi devictis potior victoria Parthis,
haec spolia, haec reges, haec mihi currus erunt.
magna ego dona tua figam, Cytherea, columna,
taleque sub nostro nomine carmen erit:
HAS PONO ANTE TUAS TIBI, DIVA, PROPERTIUS AEDIS
EXUVIAS, TOTA NOCTE RECEPTUS AMANS.
nunc a te, mea lux, veniet mea litore navis
servato, an mediis sidat onusta vadis.
quod si forte aliqua nobis mutabere culpa,
vestibulum iaceam mortuus ante tuum!