LIBER V

Epigr. I-X

I.

Hoc tibi, Palladiae seu collibus uteris Albae,
Caesar, et hinc Triviam prospicis, inde Thetin,
seu tua veridicae discunt responsa sorores,
plana suburbani qua cubat unda freti,
seu placet Aeneae nutrix seu filia Solis
sive salutiferis candidus Anxur aquis,
mittimus, o rerum felix tutela salusque,
sospite quo gratum credimus esse Iovem.
Tu tantum accipias: ego te legisse putabo
et tumidus Galla credulitate fruar.

II.

Matronae puerique virginesque,
vobis pagina nostra dedicatur.
Tu, quem nequitiae procaciores
delectant nimius salesque nudi,
lascivos lege quattuor libellos:
quintus cum domino liber iocatur;
quem Germanicus ore non rubenti
coram Cecropia legat puella.

III.

Accola iam nostrae Degis, Germanice, ripae,
a famulis Histri qui tibi venit aquis,
laetus et attonitus viso modo praeside mundi,
adfatus comites dicitur esse suos:
"Sors mea quam fratris melior, cui tam prope fas est
cernere, tam longe quem colit ille deum".

IV.

Fetere multo Myrtale solet vino,
sed fallat ut nos, folia devorat lauri
merumque cauta fronde, non aqua, miscet.
Hanc tu rubentem prominentibus venis
quotiens venire, Paule, videris contra,
dicas licebit "Myrtale bibit laurum."

V.

Sexte, Palatine cultor facunde Minervae,
ingenio frueris qui propiore dei -
nam tibi nascentes domini cognoscere curas
et secreta ducis pectora nosse licet -:
sit locus et nostris aliqua tibi parte libellis,
qua Pedo, qua Marsus quaque Catullus erit.
Ad Capitolini caelestia carmina belli
grande cothurnati pone Maronis opus.

VI.

Si non est grave nec nimis molestum,
Musae, Parthenium rogate vestrum:
sic te serior et beata quondam
salvo Caesare finiat senectus
et sis invidia favente felix,
sic Burrus cito sentiat parentem:
admittas timidam brevemque chartam
intra limina sanctioris aulae.
Nosti tempora tu Iovis sereni,
cum fulget placido suoque voltu,
quo nil supplicibus solet negare.
Non est quod metuas preces iniquas:
numquam grandia nec molesta poscit
quae cedro decorata purpuraque
nigris pagina crevit umbilicis.
Nec porrexeris ista, sed teneto
sic tamquam nihil offeras agasque.
Si novi dominum novem sororum,
ultro purpureum petet libellum.

VII.

Qualiter Assyrios renovant incendia nidos,
una decem quotiens saecula vixit avis,
taliter exuta est veterem nova Roma senctam
et sumpsit voltus praesidis ipsa sui.
Iam, precor, oblitus notae, Vulcane, querelae,
parce: sumus Martis turba, sed et Veneris;
parce, pater: sic Lemniacis lasciva catenis
ignoscat coniunx et patienter amet.

VIII.

Edictum domini deique nostri,
quo subsellia certiora fiunt
et puros eques ordines recepit,
dum laudat modo Phasis in theatro,
Phasis purpureis rubens lacernis,
et iactat tumido superbus ore:
"Tandem commodius licet sedere,
nunc est reddita dignitas equestris;
turba non premimur, nec inquinamur":
haec et talia dum refert supinus,
illas purpureas et adrogantes
iussit surgere Leitus lacernas.

IX.

Languebam: sed tu comitatus protinus ad me
venisti centum, Symmache, discipulis.
Centum me tetigere manus aquilone gelatae:
non habui febrem, Symmache, nunc habeo.

X.

"Esse quid hoc dicam vivis quod fama negatur
et sua quod rarus tempora lector amat?"
Hi sunt invidiae nimirum, Regule, mores,
praeferat antiquos semper ut illa novis.
Sic veterem ingrati Pompei quaerimus umbram,
sic laudant Catuli vilia templa senes;
Ennius est lectus salvo tibi, Roma, Marone,
et sua riserunt saecula Maeoniden;
rara coronato plausere theatra Menandro;
norat Nasonem sola Corinna suum.
Vos tamen o nostri ne festinate libelli;
si post fata venit gloria, non propero.