Epigr. LXI-LXX

LXI.

Livet Charinus, rumpitur, furit, plorat
et quaerit altos unde pendeat ramos:
non iam quod orbe cantor et legor toto,
nec umbilicis quod decorus et cedro
spargor per omnes Roma quas tenet gentes;
sed quod sub urbe rus habemus aestivum
vehimurque mulis non ut ante conductis.
Quid inprecabor, o Severe, liventi ?
Hoc opto: mulas habeat et suburbanum.

LXII.

Scribit in aversa Picens ta charta,
et dolet averso quod facit illa deo.

LXIII.

Thestylon Aulus amat sed nec minus ardet Alexin,
forsitan et nostrum nunc Hyacinthon amat.
I nunc et dubita vates an diligat ipsos,
delicias vatum cum meus Aulus amet.

LXIV.

Ut poscas, Clyte, munus exigasque,
uno nasceris octiens in anno
et solas, puto, tresve quattuorve
non natalicias habes Kalendas.
Sit vultus tibi levior licebit
tritis litoris aridi lapillis,
sit moro coma nigrior caduco,
vineas mollitia tremente plumas
aut massam modo lactis alligati,
et talis tumor excitet papillas
qualis cruda viro puella servat,
tu nobis, Clyte, iam senex videris:
tam multos quis enim fuisse credat
natalis Priamive Nestorisve?
Sit tandem pudor et modus rapinis.
Quod si ludis adhuc semelque nasci
uno iam tibi non sat est in anno,
natum te, Clyte, nec semel putabo.

LXV.

Hic ubi Fortunae Reducis fulgentia late
templa nitent, felix area nuper erat:
hic stetit Arctoi formosus pulvere belli
purpureum fundens Caesar ab ore iubar;
hic lauru redimita comas et candida cultu
Roma salutavit voce manuque ducem.
Grande loci meritum testantur et altera dona:
stat sacer et domitis gentibus arcus ovat.
hic gemini currus numerant elephanta frequentem,
sufficit inmensis aureus ipse iugis.
Haec est digna tuis, Germanice, porta triumphis;
hos aditus urbem Martis habere decet.

LXVI.

Augusto pia tura victimasque
pro vestro date Silio, Camenae.
Bis senos iubet en redire fasces,
nato consule, nobilique virga
vatis Castaliam domum sonare
rerum prima salus et una Caesar.
Gaudenti superest adhuc quod optet,
felix purpura tertiusque consul.
Pompeio dederit licet senatus
et Caesar genero sacros honores,
quorum pacificus ter ampliavit
Ianus nomina: Silius frequentes
mavult sic numerare consulatus.

LXVII.

Horas quinque puer nondum tibi nuntiat et tu
iam conviva mihi, Caeciliane, venis,
cum modo distulerint raucae vadimonia quartae
et Floralicias lasset harena feras.
Curre, age, et inlotos revoca, Calliste, ministros;
sternantur lecti: Caeciliane, sede.
Caldam poscis aquam: nondum mihi frigida venit;
alget adhuc nudo clusa culina foco.
Mane veni potius; nam cur te quinta moretur ?
ut iantes, sero, Caeciliane, venis.

LXVIII.

Qui Corcyraei vidit pomaria regis,
rus, Entelle, tuae praeferet ille domus.
Invida purpureos urat ne bruma racemos
et gelidum Bacchi munera frigus edat,
condita perspicua vivit vindemia gemma
et tegitur felix nec tamen uva latet:
femineum lucet sic per bombycina corpus,
calculus in nitida sic numeratur aqua.
Quid non ingenio voluit natura licere ?
Autumnum sterilis ferre iubetur hiems.

LXIX.

Miraris veteres, Vacerra, solos
nec laudas nisi mortuos poetas.
Ignoscas petimus, Vacerra: tanti
non est, ut placeam tibi, perire.

LXX.

Quanta quies placidi tantast facundia Nervae,
sed cohibet vires ingeniumque pudor.
Cum siccare sacram largo Permessida posset
ore, verecundam maluit esse sitim,
Pieriam tenui frontem redimire corona
contentus, famae nec dare vela suae.
Sed tamen hunc nostri scit temporis esse Tibullum,
carmina qui docti nota Neronis habet.