Epigr. LXXI-LXXXII

LXXI.

Quattuor argenti libras mihi tempore brumae
misisti ante annos, Postumiane, decem;
speranti plures (nam stare aut crescere debent
munera) venerunt plusve minusve duae;
tertius et quartus multo inferiora tulerunt;
libra fuit quinto Septiciana quidem;
besalem ad scutulam sexto pervenimus anno;
Post hunc in cotula rasa selibra data est;
octavus ligulam misit sextante minorem;
nonus acu levius vix cocleare tulit.
Quod mittat nobis decumus iam non habet annus:
quattuor ad libras, Postumiane, redi.

LXXII.

Nondum murice cultus asperoque
morsu pumicis aridi politus
Arcanum properas sequi, libelle,
quem pulcherrima iam redire Narbo,
docti Narbo Paterna Votieni,
ad leges iubet annuosque fasces:
votis quod paribus tibi petendum est,
continget locus ille et hic amicus.
Quam vellem fieri meus libellus!

LXXIII.

Instanti, quo nec sincerior alter habetur
pectore nec nivea simplicitate prior,
si dare vis nostrae vires animosque Thaliae
et victura petis carmina, da quod amem.
Cynthia te vatem fecit, lascive Properti;
ingenium Galli pulchra Lycoris erat;
fama est arguti Nemesis formosa Tibulli;
Lesbia dictavit, docte Catulle, tibi:
non me Paeligni nec spernet Mantua vatem,
si qua Corinna mihi, si quis Alexis erit.

LXXIV.

Oplomachus nunc es, fueras opthalmicus ante.
Fecisti medicus quod facis oplomachus.

LXXV.

Dum repetit sera conductos nocte penates
Lingonus a Tecta Flaminiaque recens,
expulit offenso vitiatum pollice talum
et iacuit toto corpore fusus humi.
Quid faceret Gallus, qua se ratione moveret?
ingenti domino servulus unus erat,
tam macer ut minimam posset vix ferre lacernam:
succurrit misero casus opemque tulit.
Quattuor inscripti portabant vile cadaver,
accipit infelix qualia mille rogus;
hos comes invalidus summissa voce precatur,
ut quocumque velint corpus inane ferant:
permutatur onus stipataque tollitur alte
grandis in angusta sarcina sandapila.
Hic mihi de multis unus, Lucane, videtur
cui merito dici "mortue Galle" potest.

LXXVI.

"Dic verum mihi, Marce, dic, amabo;
nil est quod magis audiam libenter."
Sic et cum recitas tuos libellos,
et causam quotiens agis clientis,
oras, Gallice, me rogasque semper.
Durum est me tibi quod petis negare.
Vero verius ergo quid sit audi:
verum, Gallice, non libenter audis.

LXXVII.

Liber, amicorum dulcissima cura tuorum,
Liber, in aeterna vivere digne rosa,
si sapis, Assyrio semper tibi crinis amomo
splendeat et cingant florea serta caput;
candida nigrescant vetulo crystalla Falerno
et caleat blando mollis amore torus.
Qui sic vel medio finitus vixit in aevo,
longior huic facta est quam data vita fuit.

LXXVIII.

Quos cuperet Phlegraea suos victoria ludos,
Indica quos cuperet pompa, Lyaee, tuos,
fecit Hyperborei celebrator Stella triumphi,
o pudor ! o pietas ! et putat esse parum.
Non illi satis est turbato sordidus auro
Hermus et Hesperio qui sonat orbe Tagus.
Omnis habet sua dona dies: nec linea dives
cessat et in populum multa rapina cadit;
nunc veniunt subitis lasciva nomismata nimbis,
nunc dat spectatas tessera larga feras,
nunc implere sinus securos gaudet et absens
sortitur dominos, ne laceretur, avis.
Quid numerem currus ter denaque praemia palmae,
quae dare non semper consul uterque solet?
Omnia sed, Caesar, tanto superantur honore,
quod spectatorem te tua laurus habet.

LXXIX.

Omnes aut vetulas habes amicas
aut turpis vetulisque foediores.
Has ducis comites trahisque tecum
per convivia porticus theatra.
Sic formosa, Fabulla, sic puella es.

LXXX.

Sanctorum nobis miracula reddis avorum
nec pateris, Caesar, saecula cana mori,
cum veteres Latiae ritus renovantur harenae
et pugnat virtus simpliciore manu.
Sic priscis servatur honos te praeside templis
et casa tam culto sub Iove numen habet;
sic nova dum condis, revocas, Auguste, priora:
debentur quae sunt quaeque fuere tibi.

LXXXI.

Non per mystica sacra Dindymenes
nec per Niliacae bovem iuvencae,
nullos denique per deos deasque
iurat Gellia, sed per uniones.
Hos amplectitur, hos perosculatur,
hos fratres vocat, hos vocat sorores,
hos natis amat acrius duobus.
His si quo careat misella casu,
victuram negat esse se nec horam.
Eheu, quam bene nunc, Papiriane,
Annaei faceret manus Sereni!

LXXXII.

Dante tibi turba querulos, Auguste, libellos
nos quoque quod domino carmina parva damus,
posse deum rebus pariter Musisque vacare
scimus et haec etiam serta placere tibi.
Fer vates, Auguste, tuos: nos gloria dulcis,
nos tua cura prior deliciaeque sumus.
Non quercus te sola decet nec laurea Phoebi:
fiat et ex hedera civica nostra tibi.