|
O
regnorum magnis fallax
Fortuna bonis, in precipiti
dubioque locas excelsa nimis.
Numquam placidam sceptra quietem
certumve sui tenuere diem:
alia ex aliis cura fatigat
vexatque animos nova tempestas.
non sic Libycis Syrtibus aequor
furit alternos volvere fluctus,
non Euxini turget ab imis
commota vadis unda nivali
vicina polo, ubi caeruleis
immunis aquis lucida versat
plaustra Bootes,
ut praecipites regum casus
Fortuna rotat: metui cupiunt
metuique timent, non nox illis
alma recessus praebet tutos,
non curarum somnus domitor
pectora solvit.
Quas non arces scelus alternum
dedit in praeceps? impia quas non
arma fatigant? iura pudorque
et coniugii sacrata fides
fugiunt aulas; sequitur tristis
sanguinolenta Bellona manu
quaeque superbos urit Erinys,
nimias semper comitata domos,
quas in planum quaelibet hora
tulit ex alto. Licet arma vacant
cessentque doli, sidunt ipso
pondere magna ceditque oneri
fortuna suo.
Vela secundis inflata Notis
ventos nimium timuere suos;
nubibus ipsis inserta caput
turris pluvio vapulat Austro,
densasque nemus spargens umbras
annosa videt robora frangi;
feriunt celsos fulmina colles,
corpora morbis maiora patent,
et cum in pastus armenta vagos
vilia currant, placet in vulnus
maxima cervix:quidquid in altum
Fortuna tulit, ruitura levat.
Modicis rebus longius aevum est:
felix mediae quisquis turbae
sorte quietus aura stringit
litora tutatimidusque mari
credere cumbam remo terras
propiore legit.
|