Cap.

 1 I       |       sanctus et diis simillimus princeps? Ac si adhuc dubium fuisset,
 2 VI      |    opponeretur: postremo coactus princeps, quos nollet, occidere,
 3 VII     |         filium non vitricus, sed princeps, eodemque animo divus Nerva
 4 VII     |       animo ferunt homines, quem princeps parum feliciter genuit,
 5 XVIII   |      viros aptant. Quippe non is princeps, qui sibi imminere, sibi
 6 XXVI    |   educandis una ratio est, bonus princeps. Hic fiducia sui procreatos
 7 XXVII   |       Atque adeo nihil largiatur princeps, dum nihil auferat; non
 8 XXXII   |       venisse, postquam contigit princeps, qui terrarum foecunditatem
 9 XLIV    |     summa votorum melior pessimo princeps, iam non possimus nisi optimum
10 XLV     |         an plus moribus conferat princeps, qui bonos esse patitur,
11 XLVI    | oportebat, quos sustulerat malus princeps; et tolli restitutos. In
12 XLVII   |         vitiorum omnium conscius princeps inimicas vitiis artes non
13 L       |        illi amoenior villa. Nunc princeps in haec eadem dominos quaerit,
14 LI      |         et amputare ex his, quae princeps tanquam necessaria reliquit.
15 LV      | Praeterea, ut quisque factus est princeps, extemplo fama eius, incertum
16 LVI     |       consulatum recepisti, quia princeps et pater deferebat. At postquam
17 LVII    |      civitate tertium consulatum princeps generis humani, ut praegravem,
18 LVIII   |   consensus noster indixerat, ut princeps toties consul esses, quoties
19 LIX     |       sit, bonus consul et bonus princeps. Nam praeter id, quod est
20 LX      |  consules facis, non tibi magnus princeps, sed non ingratus amicus
21 LXV     |       nunc primum disco: non est princeps supra leges, sed leges supra
22 LXVI    |         enim unquam deceptus est princeps, nisi qui prius ipse decepit. ~
23 LXXI    |         nostris insolita facies, princeps et candidatus [equitis]
24 LXXIV   |     optandum est, ut nos diligat princeps, sed dii, quemadmodum princeps?
25 LXXIV   |   princeps, sed dii, quemadmodum princeps? Civitas religionibus dedita,
26 LXXVII  |       paullo ante ipse iuraverat princeps; qui tantum putat esse in
27 LXXIX   |         ut nec consulis officium princeps, nec principis consul appeteret.
28 LXXXV   |          exigat. Potest fortasse princeps inique, potest tamen odio
29 LXXXVI  |       quod fando inauditum, quum princeps et principis amicus diversa
30 LXXXVII |     habet: hic vester labor est. Princeps enim, quum in uno probavit
31 LXXXVIII|      inest. Adoptavit te optimus princeps in suum, senatus in OPTIMI