Cap.

 1 I      |    rite, nihilque providenter homines, sine deorum immortalium
 2 V      |       inter imperatorem, quem homines, et quem dii fecissent?
 3 VII    | amplissimum consequutus inter homines; felicius tamen erat illud,
 4 VII    |    quod aequiore animo ferunt homines, quem princeps parum feliciter
 5 X      |     fuit. Nam qui ubique sunt homines, hoc idem votis expetebant;
 6 XX     |   coniecturam de moribus suis homines esse facturos, prout hoc
 7 XXIV   |       ut potestas, quae super homines quidem, hominum sunt tamen.
 8 XXXVII | laturi, seu potius non laturi homines essent, destringi aliquid
 9 XXXVIII|      inter pecudes, sic inter homines potestatem et imperium valentioribus
10 XLIII  | principi, si herede illo mori homines velint, quam si cogantur.
11 XLV    |    pervenimus, ut prope omnes homines unius moribus vivamus. Porro,
12 XLV    |    magister est metus. Melius homines exemplis docentur, quae
13 XLVI   |      minus principe querantur homines, quam de quo maxime licet;
14 L      |      Magnum hoc tuum non erga homines modo, sed erga tecta ipsa
15 LII    |      fit, ut dei summum inter homines fastigium servent, quum
16 LXI    |   hominibus iisdem, sed iidem homines consulatibus reddebantur.
17 LXXII  |       quidem amari, nisi quos homines ament. Arduum erat, has