Cap.

 1 I       |         quam consuli, aut quando magis usurpandus colendusque est,
 2 I       |          ac sidera, insedit. Quo magis aptum piumque est, te, Iupiter
 3 II      |         ille se ex nobis, et hoc magis excellit atque eminet, quod
 4 IV      |      facere deberent. Id nunc eo magis solemne ac necessarium est,
 5 IX      |    obsequio pervenisti, nihilque magis a te subiecti animi factum
 6 X       |   auctoritas eius adducta: utque magis parendum imperanti putares,
 7 X       |         fecisset. Ita ille nullo magis nomine publicus parens,
 8 XI      |          flamine colas; non alio magis tamen deum et facis et probas,
 9 XII     |      quum ferae gentes non telis magis, quam suo coelo, suo sidere
10 XIV     |       orbem terrarum non pedibus magis, quam laudibus peragrares?
11 XVI     |                        XVI. ~Sed magis praedicanda moderatio tua,
12 XIX     |      quoque de absentibus nemini magis, quam tibi crederes. ~
13 XXII    |           te recepto; alii, nunc magis esse vivendum, praedicabant.
14 XXV     |     potius repraesentare, quibus magis negari potest? quamquam
15 XXV     |     dante congiarium te, hominem magis sentiret se fuisse, quam
16 XXVII   |        poeniteat. Quocirca nihil magis in tua tota liberalitate
17 XXXII   |  omnibusque postea seculis tanto magis, quia non exigimus, excuset. ~
18 XXXV    |       illum deum fecimus! Id hoc magis arduum fuit, quod imperator
19 XLII    | contentus magnitudine, qua nulli magis caruerunt, quam qui sibi
20 XLVII   |   inimicas vitiis artes non odio magis, quam reverentia, relegaret.
21 XLVII   |       illa adoptionis tuae sedes magis publica, magis omnium. Nullae
22 XLVII   |        tuae sedes magis publica, magis omnium. Nullae obices, nulli
23 XLVIII  |     aliquid, quod nos domi quasi magis necessarium teneat: excusati
24 L       |      iudicio accepisti, ac nihil magis tuum credis, quam quod per
25 LI      |     omnia continua et paria, nec magis proprius spectanti Caesari
26 LIV     |          ipsa consurgent, quanto magis de te scenae silebunt. Sed
27 LV      |          florescit, nec ab ullis magis laudatur, quam quibus minime
28 LVI     | hostilemque terrorem non armorum magis, quam togarum, ostentatione
29 LVIII   |      erant! Quamquam non ambitio magis, quam livor et malignitas
30 LX      |       redditus, quid est, in quo magis sis approbaturus, quae quantaque
31 LX      |        incertumque facias, utrum magis expediat civibus tuis debere
32 LXI     |   tertium consulatum meruit; sed magis, sub quo meruit: magnus
33 LXII    | tribuuntur, non ad ipsos gaudium magis, quam ad similes redundat:
34 LXII    |          Nonne paullo ante nihil magis exitiale erat, quam illa
35 LXII    |        praefert, quamvis aliquem magis amet. Proposita sunt senioribus
36 LXII    |        existimationes, nullisque magis quam audientibus insidiantes
37 LXV     |      attendentibus diis; nam cui magis quam Caesari attendant?
38 LXVII   |      scias, an merearis, neminem magis, quam deos scire. Nonne
39 LXIX    |    exemplum, et quod imitari non magis quisque candidatorum, quam
40 LXX     |          alioqui [liquet,] nihil magis prodesse candidato ad sequentes
41 LXXI    |          gratulantibus. Te mirer magis, an improbem illos, qui
42 LXXI    |           ornarique se non illos magis, quos laudabas, laetabatur. ~
43 LXXII   |         laeta, quam tristia: nec magis sine te nos esse felices,
44 LXXIII  |    modestia imposuit? Nam quanto magis a te reprimebatur, exarsimus,
45 LXXIII  |         animo pudoris. Atque hoc magis incensi sumus, ut precaremur,
46 LXXIV   |                    LXXIV. ~Nihil magis possum proprie dicere, quam
47 LXXVI   |        qui censuerat. Adeo nulla magis omnibus displicent, quam
48 LXXVIII |       crede: quod non alia in re magis aut senatus exigere a te,
49 LXXVIII |       reducas. Quem ergo honorem magis amare, quod nomen usurpare
50 LXXX    |  tumentesque populos non imperio magis, quam ratione compescere:
51 LXXXII  |          nec dignitate nuptiarum magis quam his artibus inclaruisse.
52 LXXXIII |           quod tuos. Quanto enim magis arduum est, alios praestare,
53 LXXXIV  |       putant interesse, utram tu magis ames. Idem utrique propositum,
54 LXXXIV  |     tantam modestiam suasit, hoc magis dignae sunt, quae in animis
55 LXXXV   |  dominationis impatiens, nec qui magis vices exigat. Potest fortasse
56 LXXXV   |    possit te, nisi ingratus, non magis amare. ~
57 LXXXVIII|         sua, metiantur: et tanto magis digni, quibus honor omnis
58 LXXXVIII|     proprium, quam paternum; nec magis definite distincteque designat,
59 LXXXIX  |        vinceris! Neque enim alio magis approbatur animi tui magnitudo,
60 XC      |        sic affici, ut se publice magis, quam privatim, obligatos
61 XC      |         concedite, me non pro me magis munere isto, quam pro collega