|
1.
Saepe iam, mater optima, impetum cepi consolandi te,
saepe continui. Ut auderem multa me inpellebant: primum videbar depositurus
omnia incommoda, cum lacrimas tuas, etiam si supprimere non potuissem, interim
certe abstersissem; deinde plus habiturum me auctoritatis non dubitabam ad
excitandam te, si prior ipse consurrexissem; praeterea timebam ne a me victa
fortuna aliquem meorum vinceret. Itaque utcumque conabar manu super plagam meam
inposita ad obliganda vulnera vestra reptare.
2.
Hoc propositum meum erant rursus quae retardarent:
dolori tuo, dum recens saeviret, sciebam occurrendum non esse ne illum ipsa
solacia inritarent et accenderent -- nam in morbis quoque nihil est
perniciosius quam inmatura medicina; expectabam itaque dum ipse vires suas
frangeret et ad sustinenda remedia mora mitigatus tangi se ac tractari
pateretur. Praeterea cum omnia clarissimorum ingeniorum monumenta ad
compescendos moderandosque luctus composita evolverem, non inveniebam exemplum
eius qui consolatus suos esset, cum ipse ab illis comploraretur; ita in re nova
haesitabam verebarque ne haec non consolatio esset sed exulceratio.
3.
Quid quod novis verbis nec ex vulgari et cotidiana
sumptis adlocutione opus erat homini ad consolandos suos ex ipso rogo caput
adlevanti? Omnis autem magnitudo doloris modum excedentis necesse est dilectum
verborum eripiat, cum saepe vocem quoque ipsam intercludat.
4.
Utcumque conitar, non fiducia ingenii, sed quia
possum instar efficacissimae consolationis esse ipse consolator. Cui nihil
negares, huic hoc utique te non esse negaturam, licet omnis maeror contumax sit,
spero, ut desiderio tuo velis a me modum statui.
|