Lib., Cap.

 1     I, 1 |        necessitatem virtutis generi hominum a natura tantumque amorem
 2     I, 2 |      tutiorem et opulentiorem vitam hominum reddere, et ad hanc voluptatem
 3     I, 6 |            liceat.~Maximeque hoc in hominum doctorum oratione mihi mirum
 4     I, 10|       quaererentur, aut maiora quam hominum ratio consequi possit, aut
 5     I, 10|           aut nihil omnino ad vitam hominum adtinere dixerit.'~Dein
 6     I, 17|           saepe etiam taeterrimorum hominum inmensa possessio, quam
 7     I, 17|             vel quasi doctissimorum hominum in concilio adsint, cum
 8     I, 17|        essent animo; videre enim se hominum vestigia; quae videlicet
 9     I, 25|             populus autem non omnis hominum coetus quoquo modo congregatus,
10     I, 25| inbecillitas quam naturalis quaedam hominum quasi congregatio; non est
11     I, 34|          hunc optimum statum pravis hominum opinionibus eversum esse
12     I, 34|            in ipsis magnus dilectus hominum et dignitatum -, eaque quae
13     I, 36|          quem unum omnium deorum et hominum regem esse omnes docti indoctique [
14     I, 36|           quasi doctores eruditorum hominum, qui tamquam oculis illa
15     I, 38|           illud vides: si in animis hominum regale imperium sit, unius
16    II, 2 |               concedamus enim famae hominum, praesertim non inveteratae
17    II, 10|            dicuntur, minus eruditis hominum saeculis fuerunt, ut fingendi
18    II, 10|             illo antiquo ex inculta hominum vita errore sublato fuisse
19    II, 10|             cum iam inveterata vita hominum ac tractata esset et cognita.
20    II, 11|         quidem fortasse, sed a vita hominum abhorrentem et a moribus;~
21    II, 14|      mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi iam immanis
22    II, 15|         Manilius, 'quantus iste est hominum et quam inveteratus error!
23    II, 26|       civibus, qui denique cum omni hominum genere nullam iuris communionem,
24    II, 31|        Potiti et M. Horati Barbati, hominum concordiae causa sapienter
25    II, 31|      personis temporibusque exempla hominum rerumque definio, ad quae
26    II, 40|             ea quae latet in animis hominum quaeque pars animi mens
27   III, 15|           omnibus, consulere generi hominum, suum cuique reddere, sacra
28  Somn, 3 |             quam concilia coetusque hominum iure sociati, quae 'civitates'
29  Somn, 3 |            ille est vobis datus, ex hominum vita migrandum est, ne munus
30  Somn, 4 |      Saturniam nominant. Deinde est hominum generi prosperus et salutaris
31  Somn, 4 |        praeter animos munere deorum hominum generi datos; supra Lunam
32  Somn, 5 |           Hoc sonitu oppletae aures hominum obsurduerunt; nec est ullus
33  Somn, 5 |   conversione sonitus, ut eum aures hominum capere non possint, sicut
34  Somn, 6 |        inquit, 'te sedem etiam nunc hominum ac domum contemplari; quae
35  Somn, 6 |          quam celebritatem sermonis hominum aut quam expetendam consequi
36  Somn, 7 |        cupiat proles illa futurorum hominum deinceps laudes unius cuiusque
37  Somn, 7 |            dicere audeo, quam multa hominum saecula teneantur. Namque
38  Somn, 7 |              quanti tandem est ista hominum gloria, quae pertinere vix
39  Somn, 7 |           perennis fuit et obruitur hominum interitu et oblivione posteritatis
40  Somn, 9 | voluptatibus oboedientium deorum et hominum iura violaverunt, corporibus